apollināria , ae, f. (Apollo), die auch strychnos gen. Pflanze, Ps. Apul. herb. 74.
Apollināris , - ineus , s. Apollo.
dircion , iī, n., die auch Apollinaris herba gen. Pflanze, eine Art des solanum, Ps. Apul. herb. 23.
baccina , ae, f., das auch Apollinaris genannte Kraut, Ps. Apul. herb. 22.
2. Sīdōnius , iī, m., vollst. C. Sollius Apollinaris Sidonius, ein christl. Schriftsteller des 5. Jahrh. n. Chr. (um 430–488), seit etwa 472 Bischof von Klermont (Arverni), Gennad. de vir. ill. 92: antistes Sidonius, ...
psȳchophthoros , ī, m. (ψυχοφθόρος), der Seelentöter, von Apollinaris, d.i. Leugner der menschlichen Seele in Christo, Cod. Iust. 1 ...
... no. 2, a). – Sidonius Apollinaris, s. 2. Sidonius. – 2) subst.: a) Apollināris, is, f. (sc. herba), α) eine sonst hyos cyamus genannte Pflanze, Plin. 26, 140: Apollinaris herbae radix, Scrib. 93 ...
laureus , a, um (laurus), vom Lorbeerbaume, Lorbeer-, ... ... et lauream in manu tenentes, Liv.: lauream Capitolino Iovi referre, Suet.: laureā donandus Apollinari, Hor.: linguae lauream meritus, L. der Beredsamkeit, Plin. – b ...