lāridum u. (zsgz.) lārdum , ī, n. (verwandt mit ... ... , nach Humelberg Apic. 7, 9. p. 201 sq. ed. List.), laridum, Plaut capt. 847 u. 903. Macr. sat. 7, 12, ...
lārdum , ī, n., s. lāridum.
pinguis , e (zu griech. πιμελή, Fett), ... ... lebenden Wesen und ihrem Fleische: Thebani, Cic.: bos, Colum.: gallina, Colum.: laridum, Hor.: pinguior agnus, Plaut.: pinguissimus haedus, Iuven.: bildl., ille ...
īn-spergo u. īn-spargo , spersī (sparsī), spersum ... ... , 1) eig.: molam et vinum, Cic.: salem contritum, Cels.: aridum (semen dracunculi) in potionem, Plin.: aridam oenanthen super ulcus, Cels.: farinam ...
succīdia , ae, f. (succīdo; vgl. Varro LL. 5, 110), die Speckseite (vgl. laridum), Varro r.r. 2, 4, 3: hortum ipsi agricolae succidiam alteram ...
fēniculum , ī, n. = μάραθρον (s. Isid. 17 ... ... 19, 119. Scrib. 176: feniculi sucus, Plin. 20, 254: fen. aridum, Col. 12, 50, 2. – / Nbf. fēniculus , ...
pernōnidēs , ae, m. (perna), Schinkensohn, scherzh. Patronymikum (wie Aesonides v. Aeson), laridum pernonidam, ein Schinkenstück, Plaut. Men. 210 Leo.
sono , sonuī, sonitum, āre (sonus), I) intr.: 1) ... ... ), Verg. – m. adv. Acc. neutr., cum corrigia disrupta sonat aridum, knackt, Varro fr.: tale sonat populus, so erbraust das V., ...
con-do , didī, ditum, ere, I) zusammentun = ... ... eingebrachter Ernte, Hor.: frugem, Augustin.: fruges, ICt.: messem, Tibull.: pabulum aridum in hiemem, Cato: quae agri efferant condita mandare vetustati, Cic.: proprio horreo ...
mollis , e (aus * molduis, zu altindisch m ... ... Ov.: amoenum ac molle iter, etiamsi est spatii amplioris, minus fatigat quam durum aridumque compendium, Quint. – β) locker, sandig (Ggstz. densus ...
līgnum , ī, n. (2. lego), I) das ... ... focum lignis, Hor.: ligna super foco large reponere, Hor.: componere lignum, Gell., aridum lignum, Hor., ligna in caminum, Cato: lignum caedere, Plaut.: ligna caedere ...
... , 8. – bes. der trockene Boden, naves in aridum subducere, Caes.: ex arido pugnam facere, Caes.: ex arido tela conicere ... ... . ledig, Suet. gr. 4. – / Synkop. ārdum = aridum, Lucil. sat. 27, 40.
ūmidus (hūmidus), a, um (umeo), feucht, naß ... ... , n., α) übh. das Feuchte, Nasse (Ggstz. aridum, siccum), Colum. 3, 12, 3. Apul. de Plat. 1, ...
com-pōno , posuī, positum, ere, zusammenlegen, -setzen, ... ... , zurechtlegen, zurechtstellen, ordnen, sidera, Cic.: signa (Bildsäulen), Cic.: aridum lignum, aufschichten, Hor.: quis id lignum ita composuisset? Gell.: c. ...
sub-dūco , dūxī, ductum, ere, I) darunter wegziehen, ... ... Liv.: naves, Caes.: naviculas, Min. Fel.: perpaucas naves, Liv.: naves in aridum, Caes.: – / Synk. Perf. subduxti, Ter. eun. 795: ...
1. concīdo , cīdī, cīsum, ere (con u. caedo ... ... bis wohin? durch us que ad m. Akk., quicquid aridum est usque ad corpus c., ausschneiden, Cels. – γ) mit ...
exiguus , a, um (exigo), knapp, I) ... ... .: Compar., exiguior aqua, Ulp. dig. 43, 12, 1. § 15: aridum si dabis exiguius dato, Col. arb. 28, 4: Superl., exiguissima legata ...
liquidus , a, um (liqueo), flüssig, fließend, I ... ... übtr.: genus sermonis adfert non liquidum, non fusum ac profluens, sed exile, aridum, concisum ac minutum, Cic. de or. 2, 159. – poet., ...
ex-sanguis (exanguis), e, blutlos, ohne Blut, ... ... ohne Leben, nimis exilis vox (Klang) erit et exs., Gell.: aridum et exs. genus orationis, Cornif. rhet.: accĭdit, ut (scripta) sint ...
compendium , ī, n. (compendo), die Ersparnis, ... ... est spatii amplioris, s. Quint. 4, 2, 46), c. durum aridumque (im Bilde), Quint.: quaedam (maria) ad navigationis commodum per compendium ...
Buchempfehlung
Nach der Niederlage gegen Frankreich rückt Kleist seine 1808 entstandene Bearbeitung des Hermann-Mythos in den Zusammenhang der damals aktuellen politischen Lage. Seine Version der Varusschlacht, die durchaus als Aufforderung zum Widerstand gegen Frankreich verstanden werden konnte, erschien erst 1821, 10 Jahre nach Kleists Tod.
112 Seiten, 5.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro