excitātē , Adv. (excitatus), lebhaft, heftig, nur im Compar., mares (sardae) excitatius fulgent, Plin. 37, 106: exc. clamitare, laut aufschreien, Amm. 18, 8, 4: ad eos obruendos exc. (mit lebhaftem Eifer) ...
incitātē , Adv. (incitatus), rasch, heftig, incitatius ferri, fluere, v. der Rede, Cic. or. 67 u. 212: incitatius peragrare, Chalcid. Tim. 81; vgl. 92 u. 108.
concitātē , Adv. m. Compar. u. Superl. (concitatus), I) ... ... 8, 68: concitatius affectus movere, Quint. 12, 10, 26: si aliquando concitate (im Feuer der Aufregung) itur, numquam non frigide reditur, Quint. ...
exercitātē , Adv. (exercitatus), geübt, mit Übung, Compar. exercitatius, Sen. ep. 90, 33: Superl. exercitatissime, Arnob. 3, 22.
... misera caecitas, Cic.: cuius liquor aspersus oculis caecitatem inferret omnibus animalibus, Plin.: caecitate liberari, Plin.: exturbasse ab oculis caecitates, Arnob. 1, 48: repentinis ... ... Dunkelheit, Verstecktheit, cicatrices caecitate viae et hebetudine torpentes, Cael. Aur. chron. 3, 4, ...
1. ē-vīto , āvi, ātum, āre, etwas ... ... . Ang. womit? wodurch? tela amictu, Catull.: hoc malum equi velocitate, Hirt. b. G.: fugā periculum, Nep. – im Passiv m. ...
remissē , Adv. (remissus), a) lose, in freier Weise ... ... 3, 184. – b) gelassen, sanft, gelinde (Ggstz. concitate, severe), Cic. u.a.: remissius disputare, Cic. – ...
frīgidē , Adv. (frigidus), kalt, nur übtr., ... ... II) frostig, ohne Feuer, matt, trivial, fade (Ggstz. concitate, graviter), Quint. u. Gell.: dicta frigidius, Quint.: tum ille ...
clārico , āre (clarus), hell schimmern, ignes pernicitate sui claricantes, Apul. de mundo 15.
siccitās , ātis, f. (siccus), I) ... ... trockene Witterung, Dürre, Cic. u. Liv.: Plur. siccitates, Caes. u.a.: post longas siccitates, Colum.: siccitatum vapor, Plin. 17 222. – II) übtr., ...
torridus , a, um (torreo), I) passiv = ... ... dürr, trocken, a) eig.: fons, ausgetrocknet, Liv.: campi siccitate torridi, Liv.: tellus, Lucr.: farra, Ov. – b) übtr., ...
con-certo , āvī, ātum, āre, mit jmd. mit allem ... ... = streiten, kämpfen, I) im allg.: proelio, Caes.: nandi velocitate, Col.: de regno, Suet. – II) insbes., mit jmd. ...
... eorum, qui in arce sunt, Liv.: contemnere paucitatem hostis, Curt.: multitudinem paucitas superat, Sall.: fuge multitudinem, fuge paucitatem, fuge etiam unum, Sen.: alius erat cum turbae (großen ... ... Haufen der Zuhörer) se commiserat, alius cum paucitatem contempserat, Sen. rhet.
opācitās , ātis, f. (opacus), die Beschattung, ... ... .: loci (Ggstz. apricitas), Iustin. 36, 3, 5: Plur., opacitates nemorum, Augustin. de civ. dei 22, 24, 5. p. 615, ...
sagācitās , ātis, f. (sagax), die Kraft, leicht zu ... ... canum ad investigandum sagacitas narium, Cic.: so auch canum, Plin.: vincit idem sagacitate odorandi canes et volturios, Apul. – b) die Empfindsamkeit anderer ...
vīvācitās , ātis, f. (vivax), I) das zähe ... ... kraftvolles Alter, Val. Max.: tantae multitudinis, Plin. ep.: Plur., immortales vivacitates ignium, Apul. de mund. 2 extr. – II) die ...
tenācitās , ātis, f. (tenax), das Festhalten, I) im allg.: unguium tenacitate arripiunt, ergreifen es mit ihren festhaltenden Krallen, Cic. de nat. deor. 2, 122: so auch Plin. 9, 86. – II) ...
... ātis, f. (rapax), die Raubsucht, quis in rapacitate avarior? Cic. Cael. 13: suspecta rapacitas, quod etc., Suet. ... ... neglegentia servi vel rapacitas intervenit, Colum. 1, 7, 5: ex sua rapacitate de me quoque coniectaverunt, Apul. apol. 91.
vorācitās , ātis, f. (vorax), die Gefräßigkeit ... ... : übtr., des Feuers, Plin. 2, 239: des Wassers, Charybdis voracitate devorari (v. Schiffen), Salv. de gub. dei 5, 11, ...
tīrōcinium , iī, n. (tiro), I) der erste ... ... a) eig.: iuvenis, Liv.: militiae, Val. Max.: propter exercitus paucitatem et tirocinium, Auct. b. Afr.: tirocinia militum imbuere, die U. ...
Buchempfehlung
Vor dem Hintergrund einer romantisch idyllischen Fabel zeichnet der Autor individuell realistische Figuren, die einerseits Bestandteil jahrhundertealter Tradition und andererseits feinfühlige Persönlichkeiten sind. Die 1857 erschienene Bauernerzählung um die schöne Synnöve und den hitzköpfigen Thorbjörn machte Bjørnson praktisch mit Erscheinen weltberühmt.
70 Seiten, 5.80 Euro
Buchempfehlung
1799 schreibt Novalis seinen Heinrich von Ofterdingen und schafft mit der blauen Blume, nach der der Jüngling sich sehnt, das Symbol einer der wirkungsmächtigsten Epochen unseres Kulturkreises. Ricarda Huch wird dazu viel später bemerken: »Die blaue Blume ist aber das, was jeder sucht, ohne es selbst zu wissen, nenne man es nun Gott, Ewigkeit oder Liebe.« Diese und fünf weitere große Erzählungen der Frühromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe ausgewählt.
396 Seiten, 19.80 Euro