collocūtio , ōnis, f. (colloquor), die Besprechung ... ... , 30: venire cum hostium ducibus in collocutionem, Cornif. rhet. 1, 25. – Plur., nostri sermones collocutionesque, Cic. ep. 1, 9, 4: collocutiones familiarissimae cum alqo, Cic. Phil. 11, 5.
col-loquor , locūtus sum, loquī (con ... ... . u. Infin. = sich dahin aussprechen, illi collocuti satis quaesitum videri, Curt. 6, 11 (43), 34. – absol., et obloquare et colloquare velim, Cic.: quasi collocuti essemus, wie verabredet, Cic.