īnsānia , ae, f. (insanus), die Vernunftlosigkeit, Tollheit ... ... ., Cic. u.a.: belli, unsinnige Begierde nach usw., Verg.: concupiscere alqd ad insaniam, bis zum Tollwerden = sehr heftig, Cic.: Plur ...
dē-dīgnor , ātus sum, ārī, als unwürdig abschlagen, verschmähen, verweigern, ded. maritum, Ov.: honorem (Ggstz. concupiscere), Plin. pan.: honores non ded., Plin. pan.: ded. conubia, Iustin ...
īnfīnītē , Adv. (infinitus), I) grenzenlos, bis ins Unendliche, partes secare et dividere, Cic.: concupiscere, Cic.: quod faciendum est paene inf. in perorando, Cic.: infin. crescit, infin. minuitur, Augustin. epist. 3, 2. – II) ...
dēsīderābiliter , Adv. (desiderabilis), mit Verlangen, sehnsuchtsvoll, concupiscere, Augustin. epist. 143, 2.
māgnus , a, um (altind. mahánt-, griech. μέγας ... ... Sall.: u. im Compar., multo maiora et meliora fecit, Cic.: maiora concupiscere, zu hoch hinauswollen, Nep.: maiora moliri in urbe, Suet.: im ...
sperno , sprēvi, sprētum, ere (altind. sphuráti, stößt ... ... II) übtr., verwerfen, verschmähen, verachten (Ggstz. cupere, concupiscere), 1) im allg.: alqm, Ter., Cic. u.a.: ...
con-cupīsco , pīvī od. piī, pītum, ere (con ... ... , Suet. Cal. 28. – δ) absol.: fingebat et metum, quo magis concupisceret, Tac.: abiit iam tempus quo posses videri concupisse, Tac.
con-dolēsco , doluī, ere (Inchoat. zu condoleo), I) ... ... Cic. – b) v. Pers., im Gemüte, naturā et condolescere et concupiscere, Cic.: quorum alter ne condoluisse quidem umquam videtur, Cic. – II) ...
intemperanter , Adv. (intemperans), a) maßlos, ohne Mäßigung, ohne Maß im Benehmen, ungebührlich, unbesonnen, schrankenlos, ungestüm, int. ... ... gloriari, Apul. – b) unmäßig in Begierden u. Neigungen, concupiscere, Nep.: intemperantius haurire, Curt.