voco , āvī, ātum, āre (altind. vakti, vívakti, ... ... . II, C: in dubium, in Zweifel ziehen, bezweifeln, Cic.: in disceptationem, über etwas streiten, Cic.: ad integritatem maiorum spe suā hominem vocabant, ...
dē-certo , āvī, ātum, āre, I) v. intr. ... ... . durch öffentliche Verhandlung (im Senate usw.), sunt duo genera decertandi, alterum per disceptationem, alterum per vim, Cic.: qua de re iure decertari oporteret, armis non ...
cōn-stituo , stituī, stitūtum, ere (con u. statuo), ... ... β) als jurist. t. t., αα) gesetzlich feststellen, disceptationem (Streitpunkt), Cic.: controversiam (Streitpunkt), Cic. – bes. ...
disceptātio , ōnis, f. (discepto), I) die Erörterung ... ... der Ausspruch, Urteilsspruch, praetoris, ICt.: de quibus ambigebatur rebus, disceptationem ab rege ad Romanos revocabant, Liv.: nec eodem sono publica iudicia et arbitrorum ...
contrōversia , ae, f. (controversus), I) die entgegengesetzte ... ... in contentione, Cic.: vocatur res in aliquam controversiam, Cic.: vocatur res in dicendi disceptationem aut controversiam, Cic. – sine controversia, ohne Streit, ohne Händel, ...