2. futo , āvī, āre, Intens. v. *fuo, Paul. ex ... ... 20. – / Corssen Beitr. S. 214 zieht 2. futo zu 1. futo u. korrigiert in den angeg. Stellen fuisse in fudisse, ...
fūtor , s. futūtor.
re-fūto , āvī, ātum, āre, zurückgießen; dah. I) übtr., zurücktreiben, -drängen, abweisen, nationes bello, Cic. de prov. cons. 32. – II) bildl., etwas sich gleichs. Aufdrängendes zurückweisen = in die ...
1. cōn-fūto , āvi, ātum, āre (vgl. refūto, fūtilis), I) das Aufwallen einer Flüssikeit durch Umrühren niederschlagen, dämpfen, cocus magnum ahenum, quando fervit, paulā confutat truā, Titin. com. 128. – II) übtr.: ...
2. cōnfuto , āre (con u. fuo), öfters sein, Cato nach Paul. ex Fest. 89, 3.
1. *fūto , āre (futum = fusum, Supin. v. fundo) [Intens. ... ... confutare, refutare, Paul. ex Fest. 89, 3. Vgl. Gloss. ›futo, ελέγχω (ich überführe)‹ u. ›futat, ελέγχει (er überführt ...
1. fatuus , a, um ( zu cōnfūto), I) albern = einfältig, blödsinnig, narrenhaft, von Natur od. im Benehmen, a) v. Pers.: puer fatuus, Cic.: monitor non fatuus, Cic.: qui futuri sunt posthac stulti, ...
futūtor , ōris, m. (futuo), der Beischläfer, Mart. 1, 91, 6 u. 7, 30, 3. Corp. inscr. Lat. 4, 1503 u. 2242: zsgz. fūtor, ibid. 4, 2248.
*fūtio , īre (futum = fusum, Supin. von fundo, wov. auch futis, futo u.a.), wov. effutio (w. vgl.), Prisc. 4, 25.
refūtātus , Abl. ū, m. (refuto), die Widerlegung, ancipiti refutatu convincere falsum, Lucr. 3, 523.
refūtātio , ōnis, f. (refuto), die Widerlegung, Cic. top. 93. Quint. 5, 13, 1 u.a.
refūtātor , ōris, m. (refuto), der Widerleger, Arnob. 1, 32.
cōnfūtātio , ōnis, f. (confuto), die Widerlegung (Ggstz. confirmatio), Cornif. rhet. 1, 4 u. 18: c. falsi (Ggstz. veri astructio), Cl. Mam. de stat. anim. 3, 14, 2.
cōnfūtātor , ōris, m. (confuto), der Widerleger, Hieron. vir. ill. 33.
refūtābilis , e (refuto), zurückweisbar, verschmähbar, verwerflich, Ambros. in Luc. 8. § 49; de spir. scto 2, 8. § 80.
ir-refūtātus , a, um (in u. refuto), unwiderlegt, Lact. 5, 16, 13 (viell. aus Cic. de rep. 3, 31).
ir-refūtābilis , e (in u. refuto), unwiderleglich, Arnob. 4, 18. – Dav. Adv. irrefūtābiliter , Iulian. bei Augustin. op. imperf. 2, 57 in.
sermo , ōnis, m. (1. sero), die zwischen mehreren ... ... sermo est nomina imponis, Cic.: de Alexandrinis esse video sermonem, quem ego non refuto, Cic.: multa ibi totā die in concilio sermonibus iactata erant, war hin ...