hinnulus , ī, m. (hinnus), I) ein junges Maultier, ... ... 2, 17. Isid. orig. 12, 1, 21; vgl. Gloss. ›innulus, ὁ εξ ιππου καὶ ονου‹ – II) = hinnuleus no. II ...
tinnulus , a, um (tinnio), klingend, schellend, I) eig.: vox, Pompon. com. fr., Catull. u. Sulp. Sev.: sistra, Ov.: aera, Ov.: Gades, Getön der gaditanischen Jungfrauen, Stat. – II) übtr., ...
vinnulus , a, um (Venus), viell. lieblich, süß, oratio, Plaut. asin. 223.
cincinnulus , ī, m. (Demin. v. cincinnus), das Haarlöckchen, Varr. sat. Men. p. 184, 1 ed. Riese (die Hdschrn. u. Bücheler no. 375 cincinni).
innuleus , innulus , s. hinnuleus, hinnulus.
cervus (arch. cervos), ī, m. (κερ ... ... candidi, Plin.: cervorum cornua, Varr. LL. u. Plin.: hinnulus cervorum, Ambros.: cervorum greges, Rudel Hirsche, Iustin.: cervorum aprorumque venatores, ...
hinnula , ae, f. (hinnulus), ein weibliches Hirschkalb, eine junge Hindin, Arnob. 5, 39.
vīnulus , a, um, s. vinnulus.
capreola , ae, f. (capreolus) = δορκάς, viell. die Gazelle, Itala Isai. 13, 14. Ambros. de interp. Iob et David 2, 1, 3 (neben hinnulus cervorum).