... , Anfrage, Frage, cum responsio ab interrogatione dissentit, Quint.: tertiā interrogatione poscere victoriam omnium bellorum, Iustin.: ... ... u. Sen.: aptā interrogatione concludere, Cic.: fallaces et captiosas interrogationes dissolvere non posse, Cic.: occurrere interrogationibus eorum, Cic. – d ...
interrogātor , ōris, m. (interrogo), der Frager, Augustin. serm. 13, 4 u. 105, 3. – bes. v. Kläger, Ulp. dig. 11, 1, 11. § 7. – / Acro Hor. sat ...
interrogātim , Adv. (interrogo), frageweise, Gloss. IV, 164, 39.
interrogātīvē , Adv. (interrogativus), in Frageform, Tert. adv. Marc. 4, 41. Ps. Ascon. II Verr. 1, 109. p. 189, 18 u. (Ggstz. responsive) 1, 148. p. 198, 2 B. Prisc. ...
interrogātīvus , a, um (interrogo) = ερωτηματικός (Gloss. II, 315, 7), zur Frage gehörig, fragend, Frage-, Prisc. 17, 47: adverbia, Prisc. 17, 47 u. 28: particula, Diom. 437, 29 u. 438, ...
interrogātōrius , a, um (interrogator), fragend, in Fragen bestehend, Tert. adv. Marc. 2, 25. Callistr. dig. 11, 1, 1. § 1.
interrogātiuncula , ae, f. (Demin. v. interrogatio ... ... Beweisführung leiten soll, interrogatiunculae leves, Amm. 29, 1, 25: interrogatiunculae tortuosae, Hieron. epist. 69, 2: minutae interrogatiunculae, Cic.: interrogatiunculae angustae, peinliche Konsequenzmachereien, Cic.: interrogatiunculas nectere, Konsequenzen ziehen, ...
ūbi , Adv., archaist. cubi (Lokativform zum Relativ u. Interrogativ qui, quis), wo, I) eig.: a) übh.: velim ibi malis esse, ubi aliquo numero sis, quam istic, ubi solus sapere videare, Cic.: ubi ...
vafer , vafra, vafrum, pfiffig, verschmitzt, in disputatione, ... ... vafriora licet, Hieron. epist. 38, 5. – somniorum vaferrimus interpres, Cic.: interrogationes vaferrimas struere, Sen. – / Ov. her. 20, 30 gehört ...
2. spōnsus , ūs, m. (spondeo), I) = sponsio no. II, A, das Gelöbnis, interrogatio sponsus, Befragung mit G., Paul. dig. 50, 16, 7. ...
respōnsio , ōnis, f. (respondeo), I) die Antwort ... ... der Bescheid, die Entgegnung, Erwiderung (Ggstz. interrogatio), Cic. u.a.: responsionem elicere, Cic.: Plur., Plaut. ...
captiōsus , a, um, Adi. m. Compar. u. ... ... dici potest, Cic. – II) verfänglich, sophistisch, fallaces et captiosae interrogationes, Cic.: interrogationes c., sententiae c., Gell.: c. verba, Sen.: captiosissimo genere interrogationis uti, Cic. – subst., captiōsa, ōrum, n. = Trugschlüsse ...
respōnsus , ūs, m. (respondeo), I) die Antwort, der Bescheid (Ggstz. interrogatio), Gaius dig. 44, 7, 1. § 7. – dah. ad responsum = responsalis, Cod. Iust. 12, 24, 7; ...
respōnsīvē , Adv. (responsivus), antwortweise (Ggstz. interrogative), Ps. Ascon. ad Cic. II. Verr. 1, 56, 148 p. 198, 2 B.
nōminātīvus , a, um (nomino), a) zur Nennung gehörig, als gramm. t. t., interrogationes, Prisc.: casus nominativus u. subst. bl. nominativus, der Nominativ, Varro LL. u.a.: nomina singulari nominativo, ...
1. circumspectus , a, um, PAdi. m. Compar. ... ... besonnen, a) passiv, v. Lebl.: verba non c., Ov.: interrogatio c., Quint.: iudicium c., Quint.: circumspectiore curā, Oros.: circumspectissima sanctio decreti ...
perscrūtātrīx , trīcis, f. (Feminin. zu perscrutator), die Erforscherin, Ergründerin, interrogatio perscr. animi tui, Iulian. bei Augustin. op. imperf. c. Iul. 2, 103 extr.
... uxorem, ›Quoniam‹, inquit etc., Suet.: interrogatus est, ›has ne urbis an has urbes‹ dici oporteret, ... ... interrogari coeptae, man fragte nach den Meinungen, Liv.: interrogatus sententiam, um die Meinung befragt, Liv. u. Sen.: ... ... Rate ziehen, Gell. 13, 20, 2. – Partic. subst., interrogātum, ī, n., das » ...
nec u. neque , verbindende negative Partikeln, die von ... ... praestat, ut neque hostes tui velint, Plin. pan.: mirifice etiam Thales: nam interrogatus, an facta hominum deos fallerent, nec cogitata, inquit, Val. Max. – ...
cūr , Adv. ( gotisch hwar, ahd. hwār, ... ... ne mirere, cur, Cic.: multa quidem dixi, cur, Hor. – II) interrogativ: quid agis? cur te is perditum? Ter.: cur non assum? Cic ...
Buchempfehlung
Die beiden »Freiherren von Gemperlein« machen reichlich komplizierte Pläne, in den Stand der Ehe zu treten und verlieben sich schließlich beide in dieselbe Frau, die zu allem Überfluss auch noch verheiratet ist. Die 1875 erschienene Künstlernovelle »Ein Spätgeborener« ist der erste Prosatext mit dem die Autorin jedenfalls eine gewisse Öffentlichkeit erreicht.
78 Seiten, 5.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1804 und 1815 ist Heidelberg das intellektuelle Zentrum einer Bewegung, die sich von dort aus in der Welt verbreitet. Individuelles Erleben von Idylle und Harmonie, die Innerlichkeit der Seele sind die zentralen Themen der Hochromantik als Gegenbewegung zur von der Antike inspirierten Klassik und der vernunftgetriebenen Aufklärung. Acht der ganz großen Erzählungen der Hochromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe zusammengestellt.
390 Seiten, 19.80 Euro