as , assis, m. (vgl. εἷς), das ... ... ex asse, sed legatis ita hausisset, ut non amplius apud te, quam quarta remaneret? Plin. ep. 5, 1, 9. – in assem, ins Ganze ...
mōs , mōris, m. (vgl. μῶμαι, μῶσθαι), der ... ... .: hunc morem labefactare conatus, Liv.: si rationum referendarum ius vetus et mos antiquus maneret, Cic.: mutare veterem et quasi avitum gentibus morem novā imperii cupiditate, Iustin.: ...
ōro , āvī, ātum, āre (ōs, oris), sich ... ... adolerent, Gell. 17, 10, 7: oratus ab Artario medico, ne in castris remaneret, Vell. 2, 70, 1. – teils m. cum u. ...
1. laus , laudis, f., das Lob, ... ... so r. W., Cic.: aberat tertia laus, Cic.: cuius laudis ut memoria maneret, Nep.: sunt hic etiam sua praemia laudi, Verg. – b) Plur ...
ratus , a, um, PAdi. (v. reor), I) ... ... ordines, Cic.: quod ratum fuerit certo tempore, Cic.: si haec Turno rata vita maneret, Verg. – b) = festgestellt, entschieden, gültig, verbürgt, wahr, ...
penes , Praep. m. Acc. (endungsloser Lokativ zu ... ... 44, 6): nulla poena penes eum levis, Lact.: ne quid ex contagione noxae remaneret penes nos, Liv. – / penes oft dem regierten Worte nachstehend, ...
ostento , āvī, ātum, āre (Intens. v. ostendo), ... ... m. folg. indir. Fragesatz, ostentans, quanta eos in posterum a plebe Romana maneret invidia, Suet. Caes. 14, 1. – 5) etw. zeigen ...
in-vetero , āvī, ātum, āre, alt werden lassen, ... ... inveterari, einwurzeln, sich festsetzen, unveraltet bleiben, non tam stabilis opinio permaneret nec cum saeculis aetatibusque hominum inveterari potuisset, Cic. de nat. deor. 2 ...