Gnātia , ae, f., s. 1. Egnātia.
agnātio (adgnātio), ōnis, f. (agnascor), I) das Nachgeborenwerden, 1) eig., a) v. Sklaven, der Zuwachs, spät. ICt. – b) v. Menschen, nach dem Tode od. ...
cōnātio , ōnis, f. (conor), das Ansetzen, ... ... , 1, 2: Plur., conationes cum rasura, Plin. Val. 2, 27. – b) ... ... / Sen. nat. qu. 2, 12, 1 ist conatio mit Madvig (Advv. 2, 436) als Doppelschreibung von ...
cēnātio , ōnis, f. (ceno), das Speisezimmer, der Speisesaal, Sen. ep. 90, 9. Plin. 36. 60. Plin. ep. 2, 17, 10. Petr. 77, 4: c. parva, Mart. 2, 59 ...
1. Egnātia , ae, f., in der Volkssprache abgekürzt Gnātia, Hafenstadt in Apulia Peucetia, von Horaz wegen des Mangels an ... ... Torre d'Egnasia od. Agnazzo, Plin. 2, 240: Form Gnātia bei Hor. sat. 1, ...
dōnātio , ōnis, f. (dono), die Schenkung, u. konkr. (= δωρεά, Gloss.) die Gabe, das Geschenk, bes. das Ehrengeschenk, Cic., Liv. u.a. – Plur., Cic ...
bīnātim (bini), zu je zweien, Epist. Cyrilli (Augustin. Migne 33, epist. app. 19, 25). Vgl. A. Funck in Wölfflins Archiv 7, 487.
canātim , Adv. (canis), nach Hundeart, Nigid. b. Non. 40, 26.
2. Egnātia , s. Egnātiusno. d.
annātio (adnātio), s. agnātio.
... sanguinis, Cic.: u. cognatio, quae mihi tecum est, Cic.: cognatione od. propinquā ... ... u. Nep.: alqm cognatione attingere, Cic.: cognatione sibi propinquā iuncti, Suet.: an potest ... ... = die Verwandten, tota cognatio, Cic. fr.: cognationis magnae homo, Caes. – u. ...
... crimen sine accusatore, sententia sine consilio, damnatio sine defensione, Cic.: dignus damnatione ignominiāque, Cic.: certus damnationis, Suet.: tutus a damnatione, Val. Max. – d. ... ... , Cic. – causa (Ursache) damnationis, Nep.: poena damnationis, Cic. – d. iniusta, ...
Egnātius , iī, m. urspr. samnitischer Eigenname, unter dem ... ... Aug. 19, 1. – c) P. Egnatius Celer, ein stoischer Philosoph zu Neros Zeit, aus ... ... 32 (auch gemeint Iuven. 3, 116): Plur. Egnatii, Männer wie Egnatius, Sen. de brev. vit. 4, 5 ...
dignātio , ōnis, f. (dignor), I) aktiv, die Würdigung, Anerkennung des Wertes (Verdienstes) einer Person, die Auszeichnung, Achtung, Gnade, die man jmdm. zollt, Cic. ad Att. 10, 9, 2 M. ...
anatīnus (anetīnus), a, um (anas), zu den Enten gehörig, ... ... fortuna, Plaut. rud. 533 (Schöll liest anetinus). – subst., anatīna, ae, f. (sc. caro), Entenfleisch, Petr. 56, ...
carnātio , ōnis, f. (2. caro) = ευσαρκία, die Fleischigkeit, Wohlbeleibtheit, Cael. Aur. chron. 1, 4, 113.
adūnātio , ōnis, f. (aduno) = ενωσις, die Vereinigung, Verbindung, Spät.
arēnātio , ōnis, f. (arena), das Auftragen eines feinen Kalkmörtels auf die Wand, Vitr. 7, 3, 9.
ēmānātio , ōnis, f. (emano), das Ausfließen, der Ausfluß, Vulg. sap. 7, 25.
fānāticē , Adv. (fanaticus), begeistert, schwärmerisch, Apul. met. 8, 27.
Buchempfehlung
Die Fledermaus ist eine berühmtesten Operetten von Johann Strauß, sie wird regelmäßig an großen internationalen Opernhäusern inszeniert. Der eingängig ironische Ton des Librettos von Carl Haffner hat großen Anteil an dem bis heute währenden Erfolg.
74 Seiten, 4.80 Euro