tumidōsus , a, um (tumidus), geschwollen, übtr. = sich erhebend, colles, Amm. 21, 10, 3 W. (Eyss.u. Gardth. mit den Hdschrn. tumulosi).
māno , āvī, ātum, āre (verwandt mit madeo), I) intr. fließen, rinnen, A) v. Feuchtigkeiten, tum tumido manat ex omni corpore sudor, Enn. ann. 418: fons nigra sub ilice ...
dē-lītigo , āre, sich abzanken, sich ereifern, tumido ore, Hor. de art. poët. 94.
per-stimulo , āre, fort und fort aufreizen, pravis sermonibus tumidos spiritus, Tac. ann. 4, 12.
flātus , ūs, m. (flo), I) das Blasen ... ... adfuisset flatu tandem secundo, Amm.: tamen superba et impotens flatu nimis fortuna magno spiritus tumidos daret, Sen. poët.; vgl. Ruhnken Rutil. Lup. 2, 13 ...
tumidus , a, um (tumeo), I) ausgeschwollen, schwellend, ... ... = aufwallend, aufbrausend, aufgebracht, tumida ex ira corda residunt, Verg.: tumido ore, Hor. – b) vor Stolz, Ehrgeiz = aufgebläht, ...