dīvitia , s. dīvitiae /.
dīvitiae , ārum, f. (dives), der ... ... . 605: alqam despondere in divitias maxumas, Plaut. cist. 601: in divitias adoptare alqm. Plaut. ... ... 904. – / Nbf. Sing. divitia, wov. Akk. divitiam, Acc. tr. 265 (bei ...
saevitia , ae, f. (saevus), die Wut, I) ... ... ab amore alienus, Prop.: tantā temperantiā inter ambitionem (Gunst suchenden Milde) saevitiamque moderatus, Sall.: occultis libellis saevitiae principis adrepere, sich in des Tyrannen Gunst einen Platz erkriechen, Tac ...
vitiātor , ōris, m. (vitio), der Schänder eines Mädchens, Sen. contr. 1, 5, 6; 2, 3 (11), 1; 7, 8 (23). § 1 u. 4.
vitiātio , ōnis, f. (vitio), die Verletzung, Schändung, Sen. contr. 7, 8 (23), 6: aquarum, Frontin. 3, 7 lemm.
vītiārium , iī, n. (vitis), die Pflanzschule für Weinstöcke, Cato r.r. 40 u. 47. Varro r.r. 1, 31, 2. Colum. 3, 4, 1 u.a.
Dīvitiācus (Dīviciācus), ī, m., 1) einflußreicher Parteiführer der Äduer, Freund Cäsars, Gegner seines Bruders Dumnorix, Caes. b.G. 1, 3, 5; 2, 5, 2 u.ö. – 2) mächtiger König der Suessionen, Caes. b. ...
vitiābilis , e (vitio), a) verletzlich, Prud. apoth. 1045 u. ham. 215. Apul. de mund. 3. – b) verletzend, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 7, 110.
servitiālis , e (servitium), zum Dienste gehörig, dienend, clerici, Laienbrüder, Isid. epist. 1, 15.
convītiātor , s. convīciātor.
in-vitiābilis , e, unversehrlich, Prud. psych. 626.
saevitiēs , ēī, f. (saevus) = saevitia, Apul. met. 6, 19. Iul. Val. 3, 20 (17). – / Tac. ann. 11, 10 extr. jetzt saevitiam.
... ) concepto umore vitietur, Sen.: stomachus morbo vitiatus, Sen.: ossa vitiata, Cels.: vitiatus aper, der anbrüchige, schon riechende (Ggstz. ... ... adulterinum, Liv.: u. so insertis falsis vitiatisque commentariis, Vell.: vitiatam memoriam (Geschichte) funebribus laudibus (Lobreden ...
īgnia = vitia vasorum fictilium, Paul. ex Fest. 1, 74 Thewr.
sentio , sēnsī, sēnsum, īre (wohl zu ahd. sinnan ... ... allg.: suavitatem cibi, Cic.: sonitum, Plaut.: odores, Lucr.: dolorem, Lucr.: vitia corporis, Curt.: colorem, sehen, Lucr.: paralysin et morbos articularios, ...
falsus , a, um, PAdi. (v. ... ... a) v. Lebl.: α) übh.: Caesaris commentarii, Cic.: falsi vitiatique commentarii, Vell.: falsae litterae, Cic.: litterae falsae et a scriba vitiatae, Liv.: denarius falsus (Ggstz. verus), Plin.: f. lacrimula, ...
re-sāno , āvī, ātum, āre, wieder gefund machen, ... ... Mart. Cap. 9. § 926: nigello quodam pulvere illato per cannulas eadem (vitia) resanari. Mart. Cap. 3. § 224. – geistig, impios, ...
dītiae , ārum, f. (zsgz. aus divitiae), der Reichtum, Plaut. Poen. prol. 60; rud. 542; trin. 682. Tel. Andr. 797; heaut. 194 u. 527. Lucil. 717: summis ditiis, aus einem ...
probrum , ī, n. (prober), I) die ... ... Cic. u. Sall.: probrum et adulterium admittere, Gell.: paterna probra ac vitia, Cic. – 2) insbes., die Unzüchtigkeit, die ...
ap-porto (ad-porto), āvī, ātum, āre, herbei-, ... ... caput eius, Suet.: clitellis columnas, Cic. fr.: sacculum secum, Apul.: magnas divitias domum, Plaut.: cocleas de Illyrico, Varr.: ea ex Hispania, ...
Buchempfehlung
Ein alternder Fürst besucht einen befreundeten Grafen und stellt ihm seinen bis dahin verheimlichten 17-jährigen Sohn vor. Die Mutter ist Komtesse Mizzi, die Tochter des Grafen. Ironisch distanziert beschreibt Schnitzlers Komödie die Geheimnisse, die in dieser Oberschichtengesellschaft jeder vor jedem hat.
34 Seiten, 3.80 Euro