Online-Bibliothek

20. Teufel als Knecht.

[512] Einmal is de Düwel bi einen Burn kamen un hett sik as Knecht bi em vermeiden wullt. ›Je,‹ seggt de oll Bur, ›du höllst doch nich bi mi ut!‹ denn dat sünd noch Hofdeinstburn węst, dei hebben ümmer kein Lüd krigen künnt. ›Ja,‹ seggt dei Düwel, ›ein Jor will ik wol bi di uthollen.‹ Un so kamen sei œwereins, dat hei sik up ein Jor bi den Burn vermeiden deit. Nu hebben dei Burn na den Hof, wur sei an hürt hebben, hen arbeiten müßt, un as dei Düwel tautreckt is, hebben sei grad Mess füren süllt. Dei Bur steit 's Morgens tidig up un röpt sinen nigen Knecht, hei sall upstan un de Pird faudern, œwer dei liggt un slöpt ümmer tau in 'n Bedd; den Burn ward all bang, hei faudert dei Pird sülwst un röpt wedder. Dei anner liggt œwer ümmer wiss. Dei annern Burknechts krigen ęr Pird all sogor rut un spannen an, donn am Enn' steit dissen ollen Burn sin Knecht ok up un seggt tau den Burn ›Wurtau hest du dei Pird faudert? dat will ik wol sülben daun.‹ Denn donn taumals hett dei Knecht den Burn noch dutzt; un tau dei Burfru seggt hei ›So, Mauder, nu krig man 't Frühstück up 'n Disch.‹ ›Ja dat steit all lang' prat,‹ seggt Mauder. Nu ett hei irst gehürig Frühstück, un as hei dat tau Liw hett, fürt hei af, denn de Bur hett de Pird all för 'n Messwagen kręgen un denkt ümmer in sinen Sinn ›Na, wo dit wol aflöpt.‹ As Hans nu mit sinen Wagen up den Hof kümt, begegen em dei annern Knechts all, dei füren œwer all ęr tweit Fäuder rut. De Eddelmann fort nu up em in, un schellt em, wur hei so lang' węst is, un will em de Jack vull slan. Äwest hei nich tau ful un krigt den Eddelmann tau faten mit ein Hand un smitt em wit weg; donn fort[512] de Schriwer up em in un will em angripen, denn' krigt hei an einen Bein tau hollen, un smit em hinner denn' Eddelmann hinnerdrin. As hei s' Abends inkümt, frögt dei oll Bur em ›Na Hans, wo is't afgan?‹ ›O! wo schüllt afgan sin, ganz gaut ist afgan.‹

Up n' annermal sœlen dei Burn mit Kurn na Rostock füren, un as dei annern Knecht alltauhop all wegfüren daun, donn steit Hans irst up un faudert sin Pird, un ett nasten irst Frühstück. Donn krigt hei sin Pird vör 'n Wagen, un dat geit 't furtsten na dei Luft rin, un as dei annern Knecht in Rostock ankamen, donn begegent hei ęr all, dor kümt hei all von 'n Afladen her von den Spiker. ›Woans büst du fürt?‹ fragen dei annern em, ›as wi wegfürten, haddst du noch kein Pird vör 'n Wagen, un nu hest all afladt?‹ ›O,‹ seggt hei, ›as ji dor ünner fürten, fürt ik dor baben.‹

Einmal möten de Burknecht all' na den Hof un möten döschen, un Hans bedingt sik ut, hei will allein un nich mit dei annern tauhop döschen. As nasten dat Kurn upmęten ward, donn hett hei eben so vęl as all' dei annern tausam utdöscht. Dat freut den Eddelmann un hei gift em dorför tau Belohnung de Friheit, dat hei sik 'n Sack vull Kurn raken kann. Hans krigt nu sin Burfru bi, dei möt swinning twei Beddlaken tauhop neiden, dat dor 'n Sack von ward; denn' rakt hei sik vull Roggen un swenkt 'n sik up den Puckel. Nu ward den Eddelmann de Sak doch leed, un hei hett 'n recht ollen stötigen Bullen, denn' lett hei ut 'n Stall, dei sall den Knecht tau nicht stöten. De Bull fort ok up em in, œwer Hans sleit em mit dei Fust in 't Knick, dat hei furtst musdot is, donn treckt hei em af un swenkt sik dei Hälft von dat Fleisch noch tau up. As hei to Hus kümt, seggt hei tau sinen Buren ›So Vader, hir is Fleisch un ok Rogg', nu für na de Mœl, dat wi Brodmęhl in 'n Hus' krigen.‹

As dei Tid nu ran kümt, dat dat Jor üm is, frögt de Bur ›Na Hans, du büst nu ein Jor bi mi węst, wat sal ik di för Lohn gęben?‹ ›O,‹ seggt de Düwel, ›wider will ik kein Lohn von di hebben, œwer in din Schün, baben inne Fast (First) unner dei un dei Spor, steckt en ollen verrusteten Säbel, denn sast du mi runne halen, ik will di de Ladder dor wol anhollen.‹ Hier wull dei Bur œwesten nich an, denn dat wir so hoch, dat hei up dei[513] bœwelst Stuff stigen müßt, un dei Ledder hadd wider ok kein Hollung, as dat dei Düwel ęr hollen ded'. De Bur glöwt ümmer, wenn hei dor rupstigen ded', let de anner los, dat hei sik dat Knick afscheiten müßt. De Düwel œwer redt em so lang' tau, dat hei 't am Enn' doch wagen ded' un rupsteg, wilt des, dat Hans de Ledder hel. Dor baben inne Fast stek denn ok würklich en ollen verrusteten Säbel in 'n Dack, denn' nem de Düwel un sęd tau den Burn, hei süll 'n groten Sack nęmen un mit em kamen. So gingen sei nu beid na den See hen. Hir blew de Düwel stan un säd tau den Burn ›Nu hür gaut tau, wat ik di seggen dau. Ik ga nu na den See rin, un du blifst hir still stan, un paßt gaut up; wenn du süst, dat dat Water rot ward, denn blifst du hir still stan, bet ik wedder rut kam; wat ok vörgan mag, dat letst du di nich kümmern; œwer ward dat Water blag, denn holl di keinen Ogenblick up un mak dat du tau Hus kümst so flink as din Bein di dręgen willen.‹ De Düwel geit nu na dat Water heninnen, so dat nix von em tau sein is, un donn ward dat en Geschricht un Günsen in den See up ne grugelige Ort un dat Water ward so rot as Blaut. Den ollen Burn ward angst und bang', œwer hei hölt doch ut, un as dat en bęten her is, donn kümt de Düwel wedder ut den See rut mit ne grote Waschmoll vull Geld, dat schüddt hei den Burn in sinen Sack, dat hei swippen vull ward. ›So dat dręg di na Hus.‹ ›Je wo sal ik dat na Hus krigen,‹ seggt de Bur, ›dat dœg ik jo nich tau dręgen.‹ ›Ja,‹ segt de Düwel, ›ik help di dat up un na Hus hen, ga du dor man unner.‹ Hei helpt den Burn dat up un geit unner einen Timpen mit unner un dei Sak geit ganz licht. Hei helpt em dat Geld na dei Stuw rin un geit denn aff un lett sik sin Lęwdag' nich wedder seihn.

De oll Bur ward hirdörch œwer en gemakten Mann; süs is hei de Armst in 'n Dörp węst, dat hei nicks to biten un to bręken hatt hett; von nu an is hei œwer 'n riken Mann worden.

Wirthschafter L. Thilo in Neuheinde, nach Erzählung eines alten Mannes, der die Geschichte von seinem Vater gehört.