Online-Bibliothek

632. Die Quittung.

[453] To Katelbagen wir vör ollen Tiden 'n Herr, de sir good wir, œwest sin Fru wir sir bös. De Herr hadd 'n Scheper, den 'n dat man sir arm güng. He hadd genoog to doon, dat he man sin Pacht bitalen könn, wenn dat Jor üm wir. Nu lęd sik de Herr hen un stürw. As he nu begrawen wir, let den Herrn sin Fru den Scheper na'n Hof heruperkamen un sęd to em ›He hett jo noch nich de Pacht vör dat letzte Jor bitalt.‹ Donn sęd de Scheper ›Ja, ik hevv s' den seligen Herrn bitalt.‹ ›Wis' He de Quitung.‹ ›De selig Herr hett mi dat letztemal de Quitung nich gęwen.‹ ›Dat lücht He. He möt bitalen, sünst lat ik Em utpannen.‹ Nu güng de Scheper bedröövt na Hus, denn he hadd ne Fru und vęl Kinner. As nu de Dag 'ran kem, dat he söll utpannt waren, güng he up'n Feld' achter sin Schap un weent. Do stünn mit eenmal 'n lütten Mann bi em un sęd ›Wat schad't di?‹ ›Je, wenn ik di dat ok segg,‹ sęd de Scheper, ›so kannst du mi jo doch nich helpen.‹ ›Dat weest du jo nich,‹ sęd de lütt Mann, ›ob ik di nich helpen kann.‹ Donn vertell de Scheper em dat.[453] wo em dat güng. Donn sęd de lütt Mann ›Du möst tau dinen Herrn gan un bidden em, dat he di helpt.‹ ›Wo sall ik dor hen kamen?‹ ›Hack mi up,‹ sęd de lütt Mann. De Scheper hackt em up, un as he em uphackt hadd, wür he mööd' un schlep in. As he wedder tau Besinnung kem, dor was he in enem Hus', dor was dat so heet as in 'n Backawen. He würr in ne Stuw laten; dor set de Herr an 'n Disch un noch mir anner Herrn un spęlten Korten. As he sinen Scheper seg, sęd he ›Wo kümt He hirher?‹ ›Den Herrn sin Fru will mi dat nich to glöwen, dat ik de Pacht bitalt hevv un nu sall ik verklagt warden; ik sall ęr de Quitung wisen.‹ Donn sęd de Herr ›De Quittung steckt achtern Speegel, dat segg He min Fru man.‹ ›Dat glöwt se mi nich too, Herr, wenn ik ęr dat ok segg.‹ Dor tög de Herr sinen Siegelring von 'n Finger un sęd ›Denn‹ wis' He ęr man, denn wart se em woll glöwen. De Ring wir œwest so heet, dat he em nich hollen könn. Donn sęd de Herr ›Holl he de Kittelschlipp up.‹ As he nu de Kittelschlipp henhöll, smet he den Siegelring dorin, de brennt œwerst dörch un fel up de Ird. Dat tweetemal fel de Ring wedder up de Ird. Dat drüddemal blew he dorin liggen. Donn kem de lütt Mann un bröcht em wedder na den Felln to sin Schap, de güngen ganz ruhig. As he nu Middags na Hus kem, güng he to den Herrn sin Fru un sęd ›De Herr lett se grüßen un ik sall se seggen, dat de Quitung achtern Speegel steckt.‹ ›Dat lücht He, dat He den Herrn spraken hett.‹ ›Hir is den Herrn sin Siegelring, den söll ik Se man wisen, denn würren Se mi dat woll toglöwen.‹ Nu hal den Herrn sin Fru de Quitung achtern Speegel ruter. Donn sęd de Scheper to ęr ›De Herr hett mi seggt, ik söll se man seggen: Se söllen sik bekiren.‹ Dat hett se œwest nich dan.

Erzählt vom Schäfer Bockhold, mitgetheilt vom Altentheiler Peter Boode zu Diederichshagen; aufgezeichnet von Cand. A. Reimers in Rostock; zweite im Wesentlichen stimmende Aufzeichnung durch Seminarist C. Crohn.