Scena prima.

[662] Iohan. Adrian.


IOHAN.

Kom doch jetzt mit mir Adrian,

Wölln nach der gülden Kronen gahn,

Vnd von dem Wirt erfahren bald,

Ob der frembd Junckr sich eingestalt,

Was es doch vor einer sein mag.


Sie gehen fort, vnnd als sie vor die Herberg kommen, saget.


ADRIAN.

Sih doch Iohan, was ich dir sag,

Dort ist ein Zettl ans Hauß geschlagn.

IOHAN.

Wer weis was ist.

ADRIAN.

Ey laß vns fragn,

Oder wir wolln wol selbst zusehn,

Wir müssn doch hart vorm Hauß hergehn.


Gehen beyde hin für die Thür, vnd Adrian list es.


IOHAN.

Der Kerrl leufft mit dem Narren sehr,

Wenn auch der Bapst sein Vater wer.

ADRIAN.

Was mag es doch für einer sein?

Daß wir doch zum Wirt gingn hinein,

Der würd es vns gleub ich, wol sagn.[662]

IOHAN.

Klopff an die Thür, wir müssen fragn.


Adrian klopfft an die Thür, vnd spricht.


ADRIAN.

Wir woltn den Wirt ansprechen gern.


Der Wirt kömpt heraus.


Quelle:
Herzog Heinrich Julius von Braunschweig: Die Schauspiele. Stuttgart 1855, S. 662-663.
Lizenz:
Kategorien: