ἀκτή , ἡ (ἄγνυμι ) die Stelle, wo das Meer sich bricht, Brandung ist, hohe, schroffe Küste, ἀκταὶ προβλῆτες Od . 10, 89, ὑψηλή neben προβλὴς σκόπελος Il . 2, 395, τρηχεῖα ...
θραῦμα , τό , = ϑραῠσμα , VLL., s. Lob. ... ... Soph. Ai. p. 322; Aesch. Ag . 1139, was den Geist bricht, wo man ϑαῦμα u. τραῠμα emendirt hat.
ἐρι-βῶλαξ , ακος , großschollig; vom fetten, fruchtbaren Boden, der beim Pflügen in starken Erdschollen bricht, Il . oft, Od . 13, 235, sp. D . ...
ΜΈΣος , poet. auch μέσσος , selbst bei den Tragg . ... ... 224 I . 7, 32, öfter; ζυγὸν ϑραύει μέσον , mitten entzwei bricht er das Joch, Aesch. Pers . 192; ἐκ μέσων ἀρκυσμάτων , ...
ἐξ-ανθέω , 1) hervor-, aufblühen; ... ... 3, 5; – πέφυκεν ἡ ἀνδρεία τελευτῶσα ἐξανϑεῖν παντάπασι μανίαις , endet in, bricht darin aus, Plat. Polit . 310 d, σῶμα φλυκταίναις καὶ ἕλκεσιν ...
ὑπο-φαίνω (s. φαίνω ), 1 ... ... sich heimlich, allmälig zeigen, ὑποφαινεται ἡμέρα, ἔαρ , der Tag, der Frühling bricht allmälig an, Xen. Hell . 5, 3,1; ὑπὸ τὰς πύλας ...
ἐρεύγομαι (vgl. ructare , ἐρυγγάνω , s. Lob. ... ... ἁλὸς ἔξω , die Ufer erdröhnen, da das Meer ausspei't, sich an ihnen bricht, Il . 17, 265; mit Brausen emporspritzen, κῠμα ποτὶ ξερὸν ήπείροιο ...
περι-άγνῡμι u. περι-α ... ... , Sp . – Pass . sich herumbiegen, ὂψ περιάγνυται , die Stimme bricht steh rings umher, schallt durch Brechung verstärkt rings umher, Il . 16, ...
ἐπ-εις-κωμάζω , dazu ... ... . 184 a; vgl. Luc. Pseudol . 11; πόλεμος ἐπειςκωμάζει , bricht herein, Aristid . – Die transitive Bdtg »noch dazu einführen«, Polyarch ...