lieb , carus (wert, teuer). – acceptus. gratus. ... ... »lieb« durch andere Wendungen ausgedrückt werden, z.B. decl . Gott, deus noster: er hat kaum das l. Brot, das l. Leben, ...
āles , itis (ala), »was Flügel hat u. sie braucht ... ... , Sen. poët. – bes. v. myth. Wesen, Pegasus, Ov.: Deus, v. Merkur, Ov.: puer, v. Amor, Hor.: Fama ...
dazu , I) zur Bezeichnung einer Annäherung zu od. einer Vereinigung ... ... , seine Stimme, consentire; assentiri: Gott gebe sein Gedeihen dazu! quod deus bene vertat! – dazugehören , eo pertinere; in iis numerari od ...
nēmo , nēminis, c. (für nehemo, v. ne ... ... aber vor dem doppelten nec (neque), so bleibt die Verneinung, nemo nec deus nec homo, kein Gott noch Mensch, Cic.: so auch nemo ...
... 2, 13 Kr. – B) pers.: deus qui pluit, Tert. adv. Marc. 4, 36: non pluit caelum ... ... Vulg. genes. 7, 4: mit Abl., quaeris a me, cur deus dominus mannā pluerit populo patrum? Ambros. epist. 64, 1: m ...
sī-ve (altlat. seive) u. s eu ... ... seu maneant, seu proficiscantur, Caes. – od. m. gemeinschaftlichem Verbum, sive deus sive natura ademerat, Cic.: sive casu sive consilio deorum, Caes.: seu recte ...
fern , I) Adj., s. entfernt. – II) ... ... – das sei fern! di meliora ! ( sc. dent). ne id deus siverit! (das möge Gott verhüten!); longe absit propositum illud! haec absintvelim ...
Ding , res (im allg.). – negotium (Handel, ... ... bei Suet. Aug. 25): aller guten Dinge müssen drei sein, numero deus impare gaudet (Verg. ecl. 8. 75).
wahr , verus. – sincērus (nicht ... ... vivam, si scio: so wahr (als) mir Gott helfe! ita me deus iuvet !: so wahr (als) mir Gott helfe. wünsche ich dir lange zu leben! sic me deus adiuvet, ut diu vivas !
Oeta , ae, f. u. Oetē , ēs, f ... ... 964;αιος), ötëisch, mons, Cic.: montes, Liv.: deus, Prop., u. bl. Oetaeus, Ov., v. Herkules: Thermopylae ...
Laub , frons u. Plur. frondes. – folia, ōrum, n. pl. (Blätter übh.). – L. von Eichen, frons quernea: L. ... ... folia ex arboribus decĭdunt: voller L., frondosus; frondens: aus L., frondeus.
facio , fēcī, factum, ere (verwandt mit dem Stamme θε ... ... heaut. 60 (73 opus facere). 2) handeln, handelnd auftreten, deus, qui primitus operatur ac facit, Chalcid. Tim.: qui, cum cogitasset, facere ...
... . Spengel Ter. Andr. 338): bone deus, Augustin. conf. 2, 6, 12. – hic si, quā ... ... duint, di meliora velint od. ferant u. dgl., s. deus. – b) Gut, Güter, Vermögen, Reichtum, - tümer ...
agito , āvī, ātum, āre (Intens. v. ago), ... ... den des Turnus Ehre mit scheelem Neid aufregt u. stachelndem Ingrimm, Verg.: est deus in nobis, agitante calescimus illo, Ov.: agitatus cupidine regni, Flor. – ...
ab-sum , āfuī, āfutūrus, abesse (ἄπειμ ... ... Autronio non afuerim, Cic.: ne longe tibi Iuppiter absit, Ov.: nec dextrae erranti deus afuit, Verg.: et quo plus intererat, eo plus aberas a me, ...
īnfer u. gew. īnferus , a, um, Compar. ... ... in der Unterwelt befindliche, unterirdische, a) übh.: superus an inferus deus, Liv. Andr.: inferi di (Ggstz. superi), Cic. u.a ...
Glück , fortuna (das Glück, der Glücksfall. den das Ungefähr ... ... Wunsch = Glück auf (glückauf)! bene eveniat od. vertat! quod approbet deus od. approbent di! hanc rem tibi volo bene et feliciter evenire; ...
geben , dare (im allg. [Ggstz. adimere, nehmen ... ... soll), z.B. es gibt einen Gott, der verbietet, daß etc., est deus, qui vetat: es gibt Leute, die behaupten, sunt, qui dicant ...
... – der heilige Geist, spiritus sanctus; auch deus (z.B. der h. Geist ist mit dir, in dir, deus tecum est, intus est). – Gott ist ein Geist, deus est mens soluta quaedam et libera, segregata ab omni concretione mortali. ...
hebes , hebetis, Abl. hebetī, stumpf (Ggstz ... ... aliis non dissimilibus sed quasi hebetioribus permutamus, Quint. 1, 11, 4: quod (spondeus) est e longis duabus, hebetior videtur et tardior, Cic. or ...
Buchempfehlung
Schon der Titel, der auch damals kein geläufiges Synonym für »Autobiografie« war, zeigt den skurril humorvollen Stil des Autors Jean Paul, der in den letzten Jahren vor seiner Erblindung seine Jugenderinnerungen aufgeschrieben und in drei »Vorlesungen« angeordnet hat. »Ich bin ein Ich« stellt er dabei selbstbewußt fest.
56 Seiten, 3.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro