1. Īliacus , a, um, s. Īlionno. A.
Īsiacus , a, um, s. Īsis.
Ēliacus s. Hēliacus.
bonacus , s. bonasus.
Labdacus , ī, m. (Λάβδακος), König in Theben, Vater des Laius, Sen. Herc. fur. 494. Hygin. fab. 76 u. 85. – Dav.: a) Labdacidēs , ae, m. ( ...
zōdiacus , ī, m. (ζωδιακός), ... ... Chalcid. Tim. 78 u. 108. – adi., zodiacum diastema, Sidon.: zodiacus tractus, Mart. Cap.: zodiacus circulus, Hyg.
amāracus , ī, c., u. amāracum , ī, n. (ἀμάρακος u. ον), I) Majoran (Origanum Majorana, L.), eine wohlriechende Blume, Plin. 21, 37. Verg. Aen. ...
Phylacus , ī, m. (Φύλακος), Gründer von Phylace no. II, Vater des Iphiklus, Großvater des Protesilaus, des Gemahles der Laodamia, Hyg. fab. 14. – Dav. Phylacidēs , ae, m ...
Ampsācus , ī, m., u. Ampsāga , ae, m. (Ἀ ... ... (1), 21. Mela 1, 6, 1 (1. § 30), wo Ampsacus. Solin. 26, 1. Mart. Cap. 6. § 668 sqq.
tamiacus , a, um (v. ταμιειον, die Schatzkammer), zum kaiserlichen ... ... Kammergüter, Domänen, Cod. Iust.: ius, Cod. Iust. – subst., tamiacus, ī, m., der Insasse eines Krongutes, Cod. Iust. ...
Hēliacus (Ēliacus), a, um (Ἑλιακός), den Helios (Sonnengott) betreffend, Heliaca (Eliaca) tradere, dem Helios (im Mithrasdienst) Opfer darbringen, Corp. inscr. Lat. 6, 750.
miliacus , a, um (milium), mit Hirse gefüttert, ficedulas, sive quas miliacas vocant, Hirsenvögel, viell. Ortolanen od. Fettammern od. Grauammern (vgl. 2. miliarius), Cael. Aur. de morb. chron. 1, 1, 27.
Pittacus u. - os , ī, m. (Πίττακος), Philosoph zu Mitylene, einer der sieben Weisen, Cic. de or. 3, 56. Nep. Thras. 4, 2. Iuven. 2, 6.
ēbriācus , a, um (ebrius), tüchtig angetrunken, Vulg. (Amiat.) Sirach 19, 1. – Laber. com. 10 R. 2 jetzt ebriatus.
sīriacus , a, um (σειριακός), zum Hundssterne gehörig, von ihm herrührend, calor, Avien. Arat. 285.
placūsia , ae, f., eine Art Fische, Plaut. rud. 298 Schoell (Fleckeisen plagusia).
Aracūsia , ae, f. = Arachosia, Isid. 14, 3, 8 u. 9.
Pēliacus , a, um, s. Pēlion.
Nīliacus , a, um, s. Nīlus.
Dēliacus , a, um, s. Dēlos.
Buchempfehlung
Ein lange zurückliegender Jagdunfall, zwei Brüder und eine verheiratete Frau irgendwo an der skandinavischen Nordseeküste. Aus diesen Zutaten entwirft Adolf Müllner einen Enthüllungsprozess, der ein Verbrechen aufklärt und am selben Tag sühnt. "Die Schuld", 1813 am Wiener Burgtheater uraufgeführt, war der große Durchbruch des Autors und verhalf schließlich dem ganzen Genre der Schicksalstragödie zu ungeheurer Popularität.
98 Seiten, 6.80 Euro