dēbitor , ōris, m. (debeo), der Schuldner, ... ... , 3, 86. – gew. absol., d. publicus, Plin. ep.: meus, ICt.: idoneus (zahlungsfähiger), Plin. ep. u. ICt.: gratus ...
claudeo , ēre, u. gew. claudo , clausūrus, ere ... ... .: si memoria rebus vetustis claudit, Auson.: quā causā claudat aliquantum amor erga te meus, Fronto. – bes. v. der Rede u. v. Redner, ...
Abraham , ae, m. u. Abraham indecl. u ... ... ein Nachkomme des Abraham, ein Abrahamide, Eccl. – u. Abrameus , a, um, abrahamisch, des Abraham, Eccl.
1. commēto , āre (Intens. v. commeo), gewöhnlich ... ... pisculi ultro ac citro commetantes, Varro: v. Lebl. mit homog. Acc., meus scruposam victus commetat viam, Plaut. Vgl. Bentley Ter. heaut. 3, ...
1. Pȳramus , ī, m. (Πύραμ ... ... einem Maulbeerbaume erstach, Ov. met. 4, 55 sqq. – Dav. Pȳrameus , a, um, pyramisch, arbor, der Maulbeerbaum, ...
con-venio , vēnī, ventum, īre, beikommen = eintreffen ... ... Cic.: qua ex coniunctione naturae... convenire potest aut fissum iecoris cum lucello meo aut meus quaesticulus cum caelo, terra rerumque natura? Cic. – m. in ...
cōn-ficio , fēci, fectum, ere (con u. facio), ... ... od. gemütlich, bei Ang. wodurch? m. Abl., cum meus me maeror cotidianus lacerat et conficit, Cic.: vitae cupiditas, quae me conficit ...
negōtium , iī, n. (nec u. otium), die ... ... sine periculo, vel in otio cum dignitate esse possent, Cic.: postremo non labor meus, non requies, non negotium, non otium, non forenses res, non domesticae... ...
at-tribuo (ad-tribuo), buī, būtum, ere, zuerteilen, ... ... auctoritas attributa esse videatur, Cic.: huc accedit summus timor, quem mihi natura pudorque meus attribuit, Cic.: si legi, loco, urbi, monumento attribueretur oratio, die ...
aequālis , e, Adj. m. Compar. u. (b ... ... , Kamerad, Gespiele, Gespielin, amicus atque aequalis noster, Ter.: P. Orbius meus fere aequalis, Cic.: vestitus nihil inter aequales excellens, Liv.: ex aequalibus una ...
dē-servio , iī, īre, gehörig dienen, I) ... ... Cic. Cael. 68. – v. lebl. Subjj., si ille labor meus pristinus, si sollicitudo, si officia, si operae, si vigiliae deserviunt amicis, ...
Pergamum , ī, n. u. Pergamus u. ... ... Pergamum, die Pergamener, Cic. u. Nep. – B) Pergameus , a, um (Περγάμιος), ...
dīmidius , a, um (dis u. medius), halb, ... ... ., zB. terrae, Cic., exercitus, Sall. – v. Pers., frater meus dimidius maior est quam totus (scherzh.), Cic. fr.: dimidius patrum, ...
carnifex (arch. carnufex), ficis, m. (2. caro ... ... II) übtr., der Schinder = Peiniger, Folterer, carnifex meus, Ter.: c. civium sociorumque, Cic.: eum sibi carnificem novum exortum, Liv ...
lectulus , ī, m. (Demin. v. lectus), die ... ... meist in liegender Stellung taten; vgl. Casaub. Suet. Aug. 78), lectulus meus, Cic.: uno in lectulo erudituli ambo, Catull.: iacēre in lectulo, Plin. ...
con-dīsco , didicī, ere, I) mit jmd. zusammen lernen, alci, Apul. flor. 18 extr. – II) durch Lernen sich ... ... . condiscēns = condiscipulus, Virg. gramm. p. 123, 4 H. (condiscens meus).
novācula , ae, f. (novus), I) ein scharfes ... ... nov. rudis, Petron. cursu volucri pendens in novacula calvus, Phaedr.: mercenarius meus, ut ex novacula comperistis, tonsor est, Petron.: cum (tonsor) strictā novaculā ...
ef-fringo (ecfringo), frēgī, frāctum, ere (ex u. ... ... , qui inter notum atque eurum medius effringit, Apul. de mund. 11 extr.: spumeus hic fluctus vestras effringet in urbes, Sil. 1, 647.
mūniceps , cipis, Genet. Plur. gew. cipum, c. ... ... Landsmann, als fem. die Mitbürgerin, Landsmännin, m. meus, Cic.: m. noster, Sen.: amavit Glyceram municipem suam, Plin. – ...
tenellus , a, um (Demin. v. tener), sehr ... ... Pers.: bella et tenella Casina, Plaut.: vates, Domit. Mars. fr.: filius meus adhuc puer et tenellus, Vulg.: m. Genet. loc., Psyche simplex ...
Buchempfehlung
Als Blaise Pascal stirbt hinterlässt er rund 1000 ungeordnete Zettel, die er in den letzten Jahren vor seinem frühen Tode als Skizze für ein großes Werk zur Verteidigung des christlichen Glaubens angelegt hatte. In akribischer Feinarbeit wurde aus den nachgelassenen Fragmenten 1670 die sogenannte Port-Royal-Ausgabe, die 1710 erstmalig ins Deutsche übersetzt wurde. Diese Ausgabe folgt der Übersetzung von Karl Adolf Blech von 1840.
246 Seiten, 9.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro