hūmānē , Adv. (humanus), I) menschlich, auf menschliche Art ... ... autem, quod Puteolos persequitur, humane, quod queritur, iniuste, Cic.: quam h. nobiscum hiems egerit, Sen – Compar. humanius, Plin. 16, 78. – Superl ...
2. in-dīco , dīxī, dictum, ere, I) ansagen ... ... creandis in trinum nundinum, Liv. – m. folg. Infin., ita adesse nobis indictum erat, Fronto ep. ad M. Caes. 4, 5. p. ...
1. auster , strī, m., I) der Südwind, ... ... tegebatur, ab austro non erat tutus, Caes.: austrum nacti naves solvunt, Caes.: nobis flavit ab Epiro lenissimus auster et mitis, Cic.: auster, qui per biduum ...
1. ēsurio (essurio), īvī u. iī, ēsuritūrus, īre ... ... m. Acc., es. Parthorum aurum, Plin.: Passiv, nil ibi, quod nobis esuriatur, erit, Ov. – II) hungern, Hunger leiden, Ter ...
oriēns , entis, m. (eig. Partic. v. ... ... ad orientem spectare, Vitr., vergere, Curt. (v. Örtl.): qui has nobiscum terras ab oriente ad occidentem colunt, Cic. – 2) als östlich gelegenes ...
ita-que , Adv., I) eig. = et ita, ... ... mehreren nachgesetzt), sed multa sunt suavitatis praecepta, quae etc. Itaque etiam hoc loco nobis est ipsis, quid causa postulet, iudicandum, Cic.: partiendum sibi ac latius distribuendum ...
ex-opto , āvī, ātum, āre, I) ausersehen, ... ... . Hec. 490. Cic. ep. 2, 7, 1. – absol., nobis cupientibus atque exoptantibus, Cic. de or. 1, 2.
1. obsōno (opsōno), āvī, ātum, āre (ὀψω ... ... , Cic. Tusc. 5, 97. – im Passiv, tu facito obsonatum nobis sis opulentum obsonium, Plaut.: unpers., tribus obsonatum est, Plaut.: vix ...
co-arto , āvī, ātum, āre, zusammenengen, -drängen, ... ... ) in Rede u. Schrift = zusammendrängen, ut quae coartavit... dilatet nobis, Cic.: quae per plures dies dixerit, postea recisa ac purgata in unum ...
in-hālo , āvī, ātum, āre, I) intr.: A) ... ... – B) jmdm. etwas zuhauchen, cum isto ore foetido taeterrimam nobis popinam (den Geruch der genossenen Speisen) inhalasses, Cic. Pis. 13. ...
littera , ae, f. (lino), der Buchstabe, ... ... Überbringer des Br., Cic.: litterae afferuntur, treffen ein, zB. nimium raro nobis abs te litterae afferuntur, Cic.: alci afferuntur ex Asia cotidie litterae, Cic.: ...
... nisi cum deerit ad quem desciscant, ab nobis non deficient, Liv.: animadvertit non modo Romae sed ubique cotidie magnam multitudinem ... ... me ipse deficerem (mir selbst untreu würde), Cic.: si plane a nobis deficis (von unserer Ansicht), Cic.: si utilitas ab amicitia defecerit, ...
... etw. nachsehen = verzeihen, poëtae non ignoscit, nobis concedit, Cic.: alienis peccatis, Cic.: temere dicto, Cic.: vitio, ... ... , nec vero histrionibus oratoribusque concedendum est, ut iis haec apta sint, nobis dissoluta, Cic. de off. 1, 129. – δ ...
dē-cerno , crēvī, crētum, ere, entscheiden, I) etwas ... ... 1. – m. pro u. Abl., solus in Boeotia pro omnibus nobis cum dispendio sanguinis sui decernens, Amm. 16, 12, 41. – mit ...
dē-traho , trāxī, tractum, ere, I) herab-, herunterziehen ... ... Unglück entreißen, Cic.: senatui infamiam tanti flagitii, ersparen, Tac.: fingendus est nobis oratione nostrā detractis vitiis orator, ein fehlerfreier R., Cic.: detractā opinione ...
dī-mitto , mīsī, missum, ere (dis u. mitto), ... ... : u. eine Schuld erlassen, vergeben, peccata, delicta, Eccl.: nobis debita nostra, Eccl. – δ) in einen Zustand geraten lassen, ...
memoria , ae, f. (memor), das Gedächtnis, ... ... Caesaris memoriam apud posteros adeptus, sich einen Namen gemacht, Tac.: memoriā patris nobis infensus, weil er des Vaters gedachte, gegen uns feindselig gesinnt, Tac. ...
occāsio , ōnis, f. (v. occāsum, dem Supinum ... ... ut u. Konj., si quando tempus ipsum aut res aut locus dederit occasionem nobis aliquam, ut dicamus aliquid ad tempus apte, Cic. part. or. 30: ...
dē-lecto , āvī, ātum, āre (Intens. v. delicio ... ... comment. 208, 28 K.): quam delectabat eum defectiones solis et lunae multo ante nobis praedicere, Cic. de sen. 49: sunt autem alii, quos in luctu ...
ad-iungo , iūnxi, iūnctum, ere, anknüpfen, anbinden, ... ... decoris, tantum dignitatis, ut etc., Cic.: imperium, quod amicitiā adiungitur (sc. nobis), die mit Fr. gegen uns geübt wird, Ter. – u. ...
Buchempfehlung
Anders als in seinen früheren, naturalistischen Stücken, widmet sich Schnitzler in seinem einsamen Weg dem sozialpsychologischen Problem menschlicher Kommunikation. Die Schicksale der Familie des Kunstprofessors Wegrat, des alten Malers Julian Fichtner und des sterbenskranken Dichters Stephan von Sala sind in Wien um 1900 tragisch miteinander verwoben und enden schließlich alle in der Einsamkeit.
70 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro