ioculātio , ōnis, f. (ioculor), der Schwank, die Schnurre, das Späßchen, Plur., ioculationes cantusque exercebant, Firm. math. 8, 22.
super-veho , vectus, ere, darüberführen, cumulis montibusque arenarum supervectis (durch den Wind), Gell. 16, 11, 7.
plērumque , Subst. u. Adv., s. plērusque.
dē-fetīscor (dē-fatīscor), fessus sum, fetīsci, bis zur ... ... , erschöpft werden, ermatten, ermüden, m. folg. Infin., neque defetiscar usque adeo experirier, donec tibi etc., Ter. Phorm. 589 sq.: oft in ...
temerārius , a, um (temere), I) planlos-, aufs Geratewohl-, von ungefähr geschehend, zufällig, columbariorum quaestus temerarius incertusque, Fest. 169 (a), 10: haud temerariumst, das ist nicht so ...
querimōnia , ae, f. (queror), die Klage, ... ... ) im allg., als Ausdruck des Schmerzes usw., neque iam querimonias aut gemitus eiulatusque facere, Gell. 1, 26, 7. – II) prägn.: 1) ...
assectātor (adsectātor), ōris, m. (assector), der unablässige ... ... eines Parteihauptes (v. Freunden u. Klienten), cum ducibus ipsis, non cum comitatu assectatoribusque confligant, Cic.: quidam vetus assectator ex numero amicorum, Cic. – II) ...
lāmentātio , ōnis, f. (lamentor), das Wehklagen, Weinen ... ... gratulatio, Cic. Mur. 86), aegritudo, lacrimae, lamentatio, Plaut.: lamentatio lugubris fletusque maerens, Cic.: plangore et lamentatione complere forum, Cic.: quādam sese lamentatione complorare ...
distractio , ōnis, f. (distraho), I) das Auseinanderziehen ... ... -zerren, A) eig.: 1) die Verzerrung, distractio cruciatusque membrorum, Gell. 12, 5, 3. – 2) die Vereinzelung, ...
haesitātio , ōnis, f. (haesito), I) das Stocken im Reden, das Stottern (vor Verlegenheit), quanta haesitatio tractusque verborum! Cic. de or. 2, 202: deformis h., Quint. 11, ...
dispūnctio , ōnis, f. (dispungo), I) das Durchgehen ... ... . 42, 5, 15. – übtr., die Untersuchung, Prüfung, utriusque meriti, Tert. apol. 18: boni et mali operis, Tert. ...
offīrmātus , a, um (offirmo), a) standhaft, feram et perferam usque abitum eius animo forti atque offirmato, Plaut. Amph. 646. – b) im üblen Sinne, eigensinnig, mihi videtur illius voluntas obstinatior et in hac iracundia offirmatior ...
perpōtātio , ōnis, f. (perpoto), das ununterbrochene Zechen, das Trink-, Saufgelage, biduo duabusque noctibus perpotationem continuare apud ipsum principem, Plin. 14, 145. – Plur., intemperantissimae perpotationes, Cic. Pis. 22: vomitiones ac rursus ...
prō-quirīto , (āvī), ātum, āre, öffentlich schreien, ... ... apol. 82: legem, Sidon. epist. 8, 6, 7. – opusculum usquequaque proquinitatum, Claud. Mamert. de stat. anim. 1. praef. p. 19 ...
mōtiuncula , ae, f. (Demin. v. motio), ein ... ... , Suet. Vesp. 24: iī, qui ex longa et gravi valetudine expliciti motiunculis levibusque interim offensis perstringuntur, Sen. de tranqu. anim. 2, 1.
trānquillē , Adv. m. Compar. u. Superl. (tranquillus), ruhig, Plaut., Cic. u.a.: lucidius tranquilliusque inter divina mansurus (animus), Sen. ep. 71, 16: tranquillissime senuit, ...
prō-termino , āvī, āre, die Grenzen weiter hinausrücken, erweitern, fines usque et usque, Apul. met. 9, 38: possessionis metas in Rhodanum Ligerimque, Sidon. epist. 3, 1, 5.
... a) v. Lebl.: bellum, Cic.: vulnus, Cic.: morbus gravis periculosusque, Cic., gravis et periculosus, Liv.: periculoso ingressu forum est, Sen.: ira periculosior, Sen.: quo notabilius hoc periculosiusque esset, Plin. ep.: quod omnibus procellis periculosius erat, Petron.: locus ...
... Plin. ep.: fossa imperfecta, Plin.: novissimus imperfectusque liber od. commentarius, Hirt. b. G.: aut imperfecta res ... ... Plur. imperfecta loqui, gebrochen reden, Plin. – Compar., insuavius hoc imperfectiusque est, Gell. 1, 7, 20. – II) insbes., sittlich ...
prae-meditor , ātus sum, ārī, etwas voraus bedenken, ... ... gefaßt machen, m. folg. indir. Fragesatz, accusator dicet eum usque adeo praemeditatum fuisse, quid sibi esset usu venturum, Cornif. rhet. 2, ...
Buchempfehlung
Epicharis ist eine freigelassene Sklavin, die von den Attentatsplänen auf Kaiser Nero wusste. Sie wird gefasst und soll unter der Folter die Namen der Täter nennen. Sie widersteht und tötet sich selbst. Nach Agrippina das zweite Nero-Drama des Autors.
162 Seiten, 8.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Michael Holzinger hat sechs eindrucksvolle Erzählungen von wütenden, jungen Männern des 18. Jahrhunderts ausgewählt.
468 Seiten, 19.80 Euro