clēmentia , ae, f. (clemens), die Milde, Gelindigkeit ... ... Gnade des Staates, Tac.: iudicis, Tac.: iuris (Ggstz. ius asperius), Quint. – c. in devictos, Curt.: c. leonis in supplices ...
sīcilicus (sīciliquus), ī, m. (sicilis; auf Inschrn. durch ... ... , 3 K. – b) Zeichen der Verdoppelung der Konsonanten, zB. AN'IUS. Mar. Victorin. 1, 4, 2. p. 8, 3 K. ...
Sperchēos u. - chēus u. Sperchīos u ... ... 44). Plin. 4, 28. Ov. met. 1, 579: Form -ius, Claud. de Get. bell. 183. – Dav.: A) Sperchēis ...
syngrapha (syngrafa), ae, f. (συ ... ... facere syngraphas cum alqo, sich von jmd. Wechsel geben lassen, Cic.: ius iurandum atque etiam syngrapham ab alqo exigere, Suet.: pecuniam per syngrapham debere, Amm.: ius dicere ex syngrapha, Cic.: syngrafas in foro incendere, Spart. – / ...
cōnsuētūdo , inis, f. (consuesco), die Beigewöhnung, I) ... ... mihi bene facere iam ex consuetudine in naturam vertit, Sall.: depravatio consuetudinis, Sall.: ius consuetudinis, das Recht der Observanz, das Gewohnheitsrecht, Cic. – m. ...
praecipuus , a, um (prae u. capio), vor ... ... praecipuo iure esse, ein Vorzugsrecht, eine bevorzugte Stellung haben, Cic.: praecipuum veniae ius habet ille liber, hat vor allem auf Nachsicht ein Recht, Ov.: ...
singulāris , e (singuli), zum einzelnen gehörig, I) ... ... übtr.: 1) besonder = eine Ausnahme von allgemeinen Rechtsgrundsätzen enthaltend, ius, ICt. – 2) einzig, eigentümlich, charakteristisch in seiner Beschaffenheit, u. ...
Pȳthagorās , ae, Akk. am u. ān, m. ... ... ; de rep. 2, 28 u.a. (vgl. über die Form -ius bes. Osann Cic. de rep. p. 466 sqq.). – B) ...
hospitālis , e (hospes), I) zu den Gästen od. ... ... . ein Gast ist im See, durch den es fließt, Plin.: nullum hospitale ius in iis servandum censuerunt, Liv. – subst., hospitālia, ium od. ...
Dēmocritus , ī, m. (Δημόκρι ... ... r. 1, 1, 8. – Dav. Dēmocritēus u. - īus , a, um (Δημοκρίτει ...
dē-relinquo , līquī, lictum, ere, I) von etwas weggehen ... ... hintansetzen = vernachlässigen, derelictus ab amicis, Cic.: qui quoniam suum ius non deseruit... derelinquo iam communem causam, Cic. – II) übh. ...
aequābilis , e, Adj. m. Compar. (aequo), I) ... ... . Recht u. Rechtspflege, sich gleichbleibend, alle gleich berücksichtigend, unparteiisch, ius aequ., ius in omnes aequ., Cic.: nihil eā iurisdictione aequabilius, Cic. – b) ...
prōvocātio , ōnis, f. (provoco), I) die Herausforderung ... ... adversus iniuriam, Liv.: provocatione certare, Vet. lex bei Liv.: dare populo ius provocationis adversus consules, Flor.: provocationem interponere, ICt.: sine provocatione dictatura est, ...
honorārius , a, um (honor), I) ehrenhalber geschehend, - ... ... – II) auf der Amtswürde und Gewalt eines röm. Magistrats beruhend, ius, das aus den Erlassen der Magistrate, bes. aus denen des Prätors fließende ...
in-demnātus , a, um (in u. damnatus v. ... ... . 8, 26): scherzh., nunc ibo, ut pro re agam praeturam et ius dicam larido, et quae pendent indemnatae pernis auxilium ut feram, Plaut. capt. ...
in-violātus , a, um (in u. violo), I) ... ... v. Abstr., inviolatā vestrā amicitiā, unbeschadet eurer Fr., Cic.: ne quod ius vel fas inviolatum praetermitteret, Iustin.: inv. vita, vom Unglück verschont, ...
Archimēdēs , is, Akk. em u. ēn, m. ... ... de rep. 1, 21. – Dav. Archimēdēus od. - īus , a, um, archimedisch, Mart. Cap. u. Mar ...
praefectūra , ae, f. (praefectus), das Vorsteher-, Aufseheramt ... ... , 44, 4: scherzh., nunc ibo, ut pro re agam praefecturam et ius dicam larido, Plaut. capt. 907 Sch. – γ) das einer Kolonie ...
Mithridātēs , is u. ī, m. (Μιθ ... ... Cic. Flacc. 41. – Dav.: a) Mithridātēus u. - īus , a, um (Μιθριδάτει ...
gallīnāceus (gallīnācius), a, um (gallina), zu den ... ... u.a.: ova, Varro: figura, Hyg.: fel, Cic.: fimus, Plin.: ius, Hühnerbrühe, Plin.: dass. ius gallinacei pulli, Cels., ius gallinacei, Plin.: gall. lac, s. lac: gallinacei crista, Hahnenkamm, ...
Buchempfehlung
Diese »politische Komödie in einem Akt« spiegelt die Idee des souveränen Volkswillen aus der Märzrevolution wider.
30 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro