auctōritās , ātis, f. (auctor), das Bestandhaben ... ... auctoritas apud omnes civitates, Nep.: auctoritate multum apud alqm posse, Nep.: auctoritatem, nomen habere, Cic.: auctoritatem habere apud alqm, Cic.: auctoritatem alcis apud omnes amplificare ...
invidiōsus , a, um (invidia), I) voll Neid ... ... numerus, Cic.: iudicium (Ggstz. iudicium populare), Cic.: lectio senatus, Liv.: nomen sapientiae, Cic.: atrocitas verborum, die schneidende Härte deines Ausdrucks, Cic.: ...
verēcundia , ae, f. (verecundus), das Gefühl dessen, der ... ... Tadel oder Schande, die Scham, das Schamgefühl, si nomen hoc saltem ruborem incutere et verecundiam aliquam imperatoris violandi afferre (einflößen) possit ...
verēcundus , a, um (vereor), I) der aus Zartgefühl für ... ... obj. = vor dem man Scheu hat, achtunggebietend, achtungswert, ehrwürdig, nomen populi Romani, Amm. 14, 6, 6: quae temperantia morum ita tolerabilem ...
appellātio , ōnis, f. (1. appello), das Antönen ... ... 45; vgl. Quint. 7, 9, 2. – meton. = nomen, die Benennung, der Name, Titel, inanis, ...
crīminōsus , a, um, Adi. m. Compar. u. ... ... , popularis homo ac turbulentus, Cic. – b) v. Lebl.: cr. nomen, Cic.: iambi, Hor.: quo gravior aut acrior aut criminosior oratio sit, ...
attribūtio (adtribūtio), ōnis, f. (attribuo), I) (v. ... ... (Berechnung meiner Rückstände), quae, quamquam explicata sunt, tamen, et quod Dolabellae nomen in iis et (in) attributione mihi nomina ignota (u. in der ...
splendidus , a, um (splendeo), glänzend, schimmernd, blinkend, ... ... bildl., glänzend = a) einen schönen Schein habend, gut klingend, nomen, Cic.: verba, Ov.: rectius hoc et splendidius multo est, Hor. – ...
lāmentātio , ōnis, f. (lamentor), das Wehklagen, Weinen ... ... (v. Elefanten), Plin.: inutili lamentatione fortunam gentis complorare, Liv.: Acerbae viri nomen cum multis lacrimis et lamentatione flebili vocare, Iustin.: lamentationem sedare, Liv.: ad ...
sub-urbānus , a, um, nahe bei der Stadt, im ... ... prope suburbanum Hadrianopoleos, Amm. 31, 12, 4: in suburbano Constantinopolis, cui nomen Oliva est, Cassiod. hist. eccl. 12, 3. – B) suburbānī, ...
in-violātus , a, um (in u. violo), I) unverletzt, unversehrt, a) v. Pers.: invulnerati inviolatique vixerunt, Cic.: ... ... – II) unverletzlich, unantastbar, tribunus plebis, Liv.: templum, Liv.: nomen legatorum, Caes.
1. temporālis , e (1. tempus), die Zeit ... ... gramm. t.t., die Zeit bezeichnend, Zeit-, verbum, Varro: nomen, adverbia, Prisc. – C) nur eine Zeitlang dauernd, ...
prae-dulcis , e, sehr süß, übersüß, I ... ... , v. David, Ambros.: decus, lockend, Verg.: eloquium, Plin.: nomen, Val. Flacc.: pignus amoris, Ps. Cyr. – Acc. neutr. praedulce ...
rūsticulus , a, um (Demin. v. rusticus), I) ländlich, auf dem Lande befindlich, subst., A) rūsticulus, ī, m., ... ... .). – II) meton., etwas unbeholfen, plump, libellus, Mart.: nomen, Auson.
... opinio perniciosa rei publicae, Cic.: quorum iam nomen et honos inveteravit, Cic.: irroboravit inveteravitque (ist eingewurzelt und gang und ... ... inveterata licentia, Suet. Nero 16, 8: m. Dat., quorum iam nomen et honos inveteravit et urbi huic et hominum famae et sermonibus, ist ...
perīculōsus , a, um (periculum), mit Gefahr od. ... ... .: locus periculosissimus, Cic. – m. Dat., periculosae libertati opes, Liv.: nomen periculosum libertati esse, Liv. – periculosum est m. Infin., Liv. ...
cōnservātor , ōris, m. (conservo), I) der Bewahrer ... ... custodes et conservatores huius urbis atque imperii, Cic. – absol., conservatoris sibi nomen, Graeco eius rei vocabulo (σωτηρος), assumpsit, ...
obsolefacio , fēcī, factum, ere (obsoleo u. facio), ... ... . dgl., rivi non operā obsolefacti, Sen.: auctoritas obsolefacta, Sen.: ne paterentur nomen obsolefieri, Suet.: in homine turpissimo obsolefiebant dignitatis insignia, verloren ihren Glanz, ...
praepollēns , entis, I) Partic. v. praepolleo, w. s. – II) PAdi. im Compar. u. ... ... eorum iustitia est, Augustin. expos. epist. ad Galat. § 49: praepollentissimum suum nomen, Augustin. epist. 137, 15.
dēminūtīvus (dīminūtīvus), a, um (deminuo od. diminuo), vermindernd, vox dim., ein Deminutiv Tert. apol. 32: ... ... 418, 4. – subst., dēminūtīvum (dīminūtīvum), ī, n. (sc. nomen), Prisc. 5, 26 sq.
Buchempfehlung
Die Geschichte des Gaius Sempronius Gracchus, der 123 v. Chr. Volkstribun wurde.
62 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Für den zweiten Band hat Michael Holzinger sechs weitere bewegende Erzählungen des Sturm und Drang ausgewählt.
424 Seiten, 19.80 Euro