im-pūnītus , a, um (in u. punio), I) ungestraft, ungeahndet, straflos, libido impunitior, Liv.: non diu proditoribus impunita res fuit, Liv.: multorum impunita scelera ferre, Cic.: hanc iniuriam ignominiamque nominis Romani inultam impunitamque dimittere, Cic.: ...
straflos , impunitus (unbestraft). – inultus (wofür oder an dem keine Rache oder Strafe genommen worden ist); verb. inultus impunitusque. – poenā vacuus oder solutus (frei von Strafe). – st. ...
verpönen , poenā propositā alqd vetare mit Akk. u. Infin. (bei Strafe verbieten). – sancire od. lege sancire, ne etc. (gesetzlich ... ... lege sancitus oder sanctus: mit Fluch verpönt, sacratus: nicht verpönt, impunitus (unbestraft).
impūnītē , Adv. (impunitus), ungestraft, Cic. de fin. 2, 59. Mat. in Cic. ep. 11, 28, 3: impunitius, Fest. p. 173 (a), 8.
unverpönt , impunitus.
ungestraft , impunitus. – inultus (ungerächt). – incastigatus (mit Worten ungezüchtigt). – bisher noch ung., in nullo adhuc vindicatus (z.B. facinus). – Adv . impune. – ung. bleiben, impune esse. non puniri. sie ...
ungeahndet , inultus (ungerächt). – impunitus (unbestraft). – bisher noch ung., in nullo adhuc vindicatus. – ung. bleiben, impune esse: ung. lassen, inultum sinere. Vgl »ungestraft«
unbestraft , impunitus. – unb. bleiben, impune esse (von einem Vergehen): bei etwas unb. bleiben, impune alqd ferre (vom Täter).
im-poenītus , a, um = impunitus, ungestraft, straflos, Gell. 11, 18, 16 u.a.
unumschränkt , infinitus (unendlich). – impunitus (unverpönt, z.B. omnium rerum libertas). – summus (der höchste). – un. Gewalt, infinita oder summa potestas: un. Herr, Herrscher, rex vitae necisque omnium civium dominus (als Herr ...