bāiulātor (bāiolātor), ōris, m. (baiulo) = βαστακτής, der Lastträger, Gloss. II, 256, 35.
bāiulātio (bāiolātio), ōnis, f. (baiulo) = βασταγμός, das Lasttragen, Gloss. II, 494, 40.
bāiulātōrius , a, um (baiulo), zum Tragen eingerichtet od. bestimmt, sella, Tragsessel, Cael. Aur. acut. 1, 11, 83: sessio, ibid. 1, 15, 133.
occo , āvi, ātum, āre, eggen, segetem, ... ... machen u. ebnen, Varro u. Pallad. – übtr., Clotho colum baiulat, Lachesis trahit, Atropos occat, Anthol. Lat. 792, 2 R.
sella , ae, f. (aus sedla v. sedeo), ... ... lectica, der eigentlichen »Sänfte«, üblich geworden), gestatoria, Suet.: muliebris, Suet.: baiulatoria, fertoria, portatoria, Cael. Aur.: sellā vehi, Plin. ep., od. ...
bāiulo (bāiolo), āre (baiulus) = ἀχθοφορῶ ... ... mil.: alqm, aufhucken, Quint.: ferri proprie dicimus quae quis suo corpore baiulat, portari ea, quae quis in iumento secum ducit, ICt.: uterus, quo mulier baiulat partum, Prob. de nom. exc. 46. p. 213, 5 K ...