concutio , cussī, cussum, ere (con u. quatio), zusammenschütteln, I) in sich, d.i. heftig schütteln, A) im allg.: a) eig.: caput, Ov.: quercum, Verg.: fritillum, Sen.: ...
concussio , ōnis, f. (concutio), das heftige Schütteln, die Erschütterung, I) eig.: c. crebra facium, Plin. ep.: hastae, Serv.: mundi, Sen.: c. vasta, ungeheuere Erderschütterung, Sen.: vasa sine concussione portare, ...
2. concussus , Abl. ū, m. (concutio), das Zusammenschütteln, das heftige Schütteln, die Erschütterung, Lucr. 6, 290 u. 547. Plin. 12, 62.
concussor , ōris, m. (concutio), einer, der aus eigennütziger Absicht ängstigt und droht, Eccl.
1. concussus , a, um, PAdi. (v. concutio), aufgeregt, unruhig, Pallas aliquanto concussior, Mart. Cap. 4. § 332.
concussūra , ae, f. (concutio) = concussio (no. II), Eccl.
in-concussus , a, um (in u. concutio), I) unerschüttert, immotus inconcussusque (v. einer Pers.), Plin. pan. 82, 2: terrae inconcussae manent, Sen. nat. qu. 6, 14, 2. – II) übtr., ...
concussibills , e (concutio), erschütterlich, Tert. adv. Marc. 1, 25.