ductus , ūs, m. (duco), I) das ... ... der Zug, O litterae ductus, Col. 6, 5, 4: ductus litterarum, Schriftzüge, Quint. ... ... , muri, Cic. de rep. 2, 11: ductus (Plur.) cuniculorum, Ambros. de off ...
aquae ductus , ūs, m., s. ductus.
ductum , ī, n., s. ductus a.E. /.
impēnsa , ae, f. (impensus, a, um, v. ... ... .: aedificii dilabentis, Suet.: impensae publicae, Tac.: omnes impensae (Auslagen) ad ductus et castella et lacus pertinentes, Frontin. aqu.: quia impensa pecuniae ...
asinālis , e (asinus), eselhaft, asinali verecundiā ductus, Apul. met. 4, 23.
inter-seco , secuī, sectum, āre, auseinander schneiden, I) eig.: lateres, durchsägen, Vitr. 2, 8, 9: aquarum ductus, abschneiden, Amm. 21, 12, 17: telas, Stat. silv. ...
inter-ductus , Abl. ū, m. (*inter-duco), das Dazwischenziehen; dah. die Interpunktion, Cic. or. 228.
singillārius , a, um (singularis), einfach, motus, Tert.: ductus, Tert.
dūco (altlat. douco), dūxī, ductum, ere (gotisch ... ... bringen, bewegen, me ad credendum tua ducit oratio, Cic.: caritate patriae ductus, Nep. – 3) einziehen, in sich ziehen, spiritum naribus, ...
ad-do , didī, ditum, ere, I) beitun, beigeben ... ... selbst in der Anrede an mehrere, wie Liv. 26, 41, 12), adde ductus aquarum, Cic.: adde huc fontium perennitates, Cic.: adde eodem exsilia, luctus, ...
faux , faucis, f., gew. Plur. faucēs, ium, ... ... Verg. georg. 4, 427. Plin. 5, 54. Sil. 12, 127: ductus, die Einmündung der W., Frontin. aqu. 15. – b) ...
mucro , ōnis, m. (vgl. ἀμυκαλή, Pfeilspitze), ... ... defensionis tuae, Cic.: pugnatorius mucro, Sen. rhet.: ingenii, Quint.: totius ductus quasi mucro, Pointe, Quint.: nisi mucronem aliquem tribunicium exacuisset in nos, ...
com-meo , āvī, ātum, āre, rasch u. ungehindert ... ... Plaut. Curc. 398. – d) v. einer Wasserleitung, per quorum praedia ductus (aquae) commeat, läuft, Cod. Theod. 15, 2, 1. ...
... Tac.: lenis appellatio litterarum, Cic.: litterarum ductus, Züge der B., Quint.: prima litterarum elementa, das ABC, ... ... CANEM, Petron.: lex vetusta est, priscis litteris verbisque scripta, Liv.: litterarum ductus sequi, Quint.: sonos vocis paucis litterarum notis terminare, auf nur w ...
propero , āvī, ātum, āre (properus), I) intr. vom ... ... .: si in patriam redire properaret, Cic.: cum quisque domum pervenire properaret, Caes.: ductus odio properavit rem deducere in iudicium, Cic.: divitiis abuti per turpitudinem properabant, ...
circulo , āvi, āre (circulus), I) kreisförmig machen od ... ... 6. § 660: gressus, Cael. Aur. chron. 1, 1, 19: ductus, ibid. 1, 1, 20: numerus, Cassiod. de arithm. p. ...
prō-mitto , mīsī, missum, ere, vorwärts-, vor-, hervorgehen ... ... , Cic.: bene promittis multa ex multis; omnia incassum cadunt, Plaut.: mox paenitentiā ductus, ut honeste negaret, quod temere promiserat, Iustin.: hoc tibi de plano ...
spīritus , ūs, m. (spiro), der Hauch, ... ... Atemholen, der Atem, caeli, Cic.: aër spiritu ductus, Cic. – und die Luft, insofern sie eingeatmet wird ...
sustento , āvī, ātum, āre (Intens. v. sustineo), ... ... se amicorum liberalitate, Cic.: m. alere verb., idem (aër) spiritu ductus alit ac sustentat animantes, Cic.: in quo nullā re egens (animus) aletur ...
cupiditās , ātis, f. (cupidus), die Begierde, ... ... restinguas, Cic. – ubi animus semel se cupiditate devinxit malā, Ter.: duci (ductus) cupiditate pecuniae vel gloriae, Scrib. – efferri gloriae cupiditate, Cic. – ...
Buchempfehlung
Der satirische Roman von Christoph Martin Wieland erscheint 1774 in Fortsetzung in der Zeitschrift »Der Teutsche Merkur«. Wielands Spott zielt auf die kleinbürgerliche Einfalt seiner Zeit. Den Text habe er in einer Stunde des Unmuts geschrieben »wie ich von meinem Mansardenfenster herab die ganze Welt voll Koth und Unrath erblickte und mich an ihr zu rächen entschloß.«
270 Seiten, 9.60 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro