mendīcus , a, um (mendum), eig. gebrechlich, bettelarm, ... ... esse, si mendicissimi (sint), divites, Cic. Mur. 61. – subst., mendīcus, ī, m., ein Bettelarmer, ein Bettler, ...
dīves , itis, Compar. dīvitior, -ius , Genet. ... ... dīvitissimus , reich, I) eig. (Ggstz. pauper, egens, mendicus): a) v. Pers.: dives Crassus, Varro: quem intellegimus divitem, ...
mendīco , āvi, ātum, āre, u. mendīcor , ātus sum, āri (mendicus), I) intr. betteln, betteln gehen, Plaut., Sen. rhet. u.a.: ad extremam mendicandi necessitatem deductus, an den äußersten Bettelstab gebracht, Lact. ...
mendīcē , Adv. (mendicus), bettelhaft (Ggstz. plenā manu), Sen. ep. 33, 6. – Compar., mendicius cenare, Tert. de pall. 5.
mendīcitās , ātis, f. (mendicus), die Bettelarmut, der Bettelstab, Cic. u.a.: verb. egestas ac mend., Cic.: Plur., Tert. adv. Marc. 1, 14.
mendīculus , a, um (Demin. v. mendicus), bettlerisch, Bettler-, inducula mendicula (Ggstz. induc. regilla), Plaut. Epid. 223.
mendīcimōnium , iī, n. (mendicus), die Bettelarmut, Laber. b. Gell. 16, 7, 2.
aequus (aecus), a, um, Adj. m. Compar. ... ... . des Vergleichungspunktes durch atque (ac), quam, cum m. Abl., aequo mendicus atque ille opulentissimus censetur censu ad Acheruntem mortuus, Plaut.: cum aequam partem tibi ...
1. rulius , a, um (aus *rud-las zu rudis), bäuerisch, grob, ungesittet, subst. der Grobian, Plaut. most ... ... ›rulla, χωρική, ἀγροικος‹, u. Gloss. II, 175, 60 ›rullus, mendicus, ἀγύρτης‹.
ind-igeo , guī, ēre (indu [= in] u. ... ... ., indigēns, entis, m., der Dürftige, Bedürftige, indigens et mendicus, Vulg. deut. 15, 4: gew. Plur., Cic. de off ...
opulentus , a, um (ops), reich an fördernden Mitteln (Ggstz ... ... .: urbs opulenta, opulentissima, Mela: ille Croesus, inter reges opulentissimus, Sen.: aeque mendicus atque ille opulentissimus censetur censu, Plaut. – mit Abl. (durch), ...