prae-sūmo , sūmpsī, sūmptum, ere, vorher nehmen, I) eig.: 1) im allg.: rem illam sibi, Epit. instit. Gai. 2, 5. § 1: praesumptum diadema, vor dem gesetzmäßigen Alter genommen, Claud. IV. cons. ...
praesūmptio , ōnis, f. (praesumo), das Vorausnehmen, übtr., I) im allg., der Vorgebrauch, Vorgenuß, rerum, frühzeitiger Genuß, -Gebrauch, Plin. ep.: bonae famae, Plin. ep.: cassa, Apul. – II) ...
praesūmptor , ōris, m. (praesumo), I) der Vorwegnehmer, Sichaneigner, Cassiod. var. 1, 18, 2. – II) ein vermessener Mensch, ein Wagehals, Amm. u.a. Spät.
praesūmptus , a, um (praesumo), kühn, vermessen (Ggstz. fugax), Dracont. carm. 5, 91 Duhn! Compar., domitor cupido leonteā virtute praesumptior, Fulg. myth. 3, 1. p. 61, 4 Helm.
praesūmenter , Adv. (praesumens v. praesumo), dreist, kühn, Cassiod. var. 5, 15, 2 u.a. Eccl.
praesūmptīvus , a, um (praesumo), vorausnehmend, coniunctio, Prisc. 16, 1: libertas, Cassian. coll. 21, 34.