sepelio , pelīvī u. peliī, pultum, īre (altind. saparyáti, verehrt), einen Toten-, die Gebeine eines Toten zur Ruhe bringen (vgl. Plin. 7, 185 sepultus intellegitur quoque modo conditus), I) eig.: a) ...
sepulto , āre (Intens. v. sepelio), begraben halten, Ven. Fort. carm. 8, 6, 167.
sepulio , s. sepelio.
sepultor , ōris, m. (sepelio), der Begraber, corporis, Augustin. trinit. 4, 3: sanctorum corporum, Augustin. in psalm. 78, 6. – bildl., turbinum, Beruhiger, Tert. de anim. 46.
sepulcrum ( sepulchrum ), ī, n. (v. sepelio, wie fulcrum v. fulcio), die Ruhestätte, I) eig. u. übtr.: 1) eig.: a) die Grabesstätte, α) das ...
sepultūra , ae, f. (sepelio), das Zur-Ruhe-Bringen eines Toten, a) die Beisetzung, Bestattung eines Toten, das Begräbnis, verb. humatio (Beerdigung) et sepultura, Cic. Tusc. 1, 102: sepulturā alqm ...
īn-sepultus , a, um (in u. sepelio), unbegraben, ohne (eigentliches) Begräbnis, insepulti acervi civium, Cic.: insepulti patris ossa, Iustin.: alqm insepultum proicere, Liv.: insepultum perisse, Liv.: isque me defodit insepultum in hisce ...
cōn-sepelio , sepultus, īre, mitbegraben, consepeliri cum alqo, Ambros. in Luc. 6, 7. § 30 u. 34: corporis morti consepeliri in baptismo, Hilar. de trin. 1. p. 3. – Perf. Pass. consepultus sum ...
sepultōrium , iī, n. (sepelio) = θαπτήριον, der Begräbnisplatz, Gloss. II, 326, 31.
sepelībilis , e (sepelio), was sich begraben-, bildl. was sich verbergen läßt, stultitia, Plaut. cist. 62.
praesepultus , a, um (prae u. sepelio), vorher begraben, Ps. Quint. decl. 9, 23. Amm. 14, 11, 21.
sēmisepultus , a, um (semi u. sepelio), halbbegraben, ossa, Ov. her. 1, 55.