succurro , currī, cursum, ere (sub u. curro), I) unter od. unten an etwas laufen, -gehen, 1) übh.: nequeat succurrere lunae corpus, Lucr. 5, 763: pagus Succusanus, quod succurrit Carinis ...
succursor , ōris, m. (succurro), der Beispringer, Helfer, wahrsch. derjenige Gladiator, der dem Stierfechter zu Hilfe kam, Corp. inscr. Lat. 10, 1074.
succurrīcius , a, um (succurro), zu Hilfe kommend, benignitas naturae, Schol. ad Germanic. prognost. tom. 2. p. 117 Buhle.