68.

Von einem, der sein schuld beychtet.

[91] Im Schweitzer land zů Lucern ist es in der fasten beschehen, so yederman beichten můß, daß auch allda ungeferd gewerchet hat ein junger fröudiger gsell mit nammen H.R.E. Zů demselben spricht sein meister: ›Es ist der brauch allhie, das yederman můß beychten. Darumb so schick dich auch darzů!‹ Welcher antwortet: ›Das wil ich thůn, meyster.‹ Und gadt in dem hin gen beychten. Als er nun für den pfaffen niderkneüwet, spricht er: ›Herr, ich geb mich schuldig,‹ unnd schweiget darmit. Der pfaff spricht: ›Sag weyter!‹ Er beychtet: ›Ich bin dem wirdt zůr kronen anderthalbe gulden schuldig, die ich allda verzeeret hab. Weyter dem wirdt zů dem löwen ein gulden, dem wirdt zum salmen zwölff batzen.‹ Nach dem besinnt er sich, wo er mee schuldig sey; so spricht der pfaff: ›Kanst auch betten?‹ Antwort er: ›Nein.‹ Spricht der pfaff: ›Das ist böß.‹ Antwortet, der da beychtet: ›Darumb hab ichs nit wöllen lernen.‹ Der pfaff schandtlechlet unnd sprach: ›Wes bist?‹ Er antwortet: ›Meins vatters.‹ Der pfaff sprach: ›Wie heißt dein vatter?‹ Er antwortet: ›Wie ich.‹ Der pfaff sprach: ›Wie heißt du?‹ Er gab antwort: ›Wie mein vatter.‹ Der pfaff fragt in herwider: ›Wie heissen ir all beide?‹ Er antwortet: ›Einer wie der ander.‹ Der pfaff, wiewol er ergrimpt was, spricht dennocht sennftmütigklich gegen dem jüngling: ›Gang hin! Ich kan doch nichts mit dir schaffen.‹

Quelle:
Georg Wickram: Werke. Band 3, Tübingen 1903, S. 91.
Lizenz:
Kategorien: