Grieche , Graeċus (auch kollektiv: altertümlich Graius). – homo Graecus (im Ggstz. zum Römer). – Griechenland , Graecia.
Griechin , Graeca. – griechisch , Graecus (altertümlich Graius). – Adv. Graece. – Alle hierher gehörigen Verbindungen u. Redensarten können leicht nach denen unter »latein« gebildet werden, s. d. A.
Scholiast , z.B. des Euripides, *Graecus Euripidis explicator: des Horaz, *Latinus Horatii explicator.
Volkssitte , mos gentis (Art und Weise eines Volks). – ... ... gentis suae suadet). – es ist griechische V., zu etc., mos est Graecus oder mos est Graecorum oder est moris Graecorum, ut etc.
landesüblich , *apud gentem od. populum od. cives usitatus. – bei den Römern, bei den Griechen l., Romanus, Graecus. – l. Tracht, s. Landestracht: l. Zinsen, usurae, quae ...
ungriechisch , parum od. minus Graecus (z.B. sermo). – ung. sprechen, male Graece loqui.
Griechenland , Graecia. – Adj . Graecus. – Einw. Graeci.
Zusammensetzung , I) als Akt: compositio (z.B. unguentorum). – die griechische Sprache ist bildsamer in der Z. von Wörtern, Graecus sermo ad duplicanda verba facilior. – II) zusammengesetzte Sache, a) Mixtur: ...
Zulauf , concursus (als Zustand, in dem eine Menge zusammenläuft). ... ... concursum (es versammeln sich Zuhörer um jmd., z.B. habet tubicen quoque Graecus et praeco concursum); permulti eum adeunt (es kommen viele zu ihm); ...
gebären , parĕre( tr. u. intr .). – ... ... , in Graecia natus od. in Graecis genitus; ortu od. natione Graecus: er ist ein g. Biedermann, est naturā bonus: Hannibal, ein ...
Herkunft , I) das Herbeikommen, adventus. – II) Abstammung: ... ... . terrā ortus (von einem unbekannten Vater): von griechischer H., Graecae gentis; Graecus natione: von gleicher H., eiusdem generis: von unbekannter H., condicionis ...