... ebenfalls auch, z.B. quibus malis adeo sunt Poeni perterriti, ut etiam auxilia ab Romanis petiverint). – vel ... ... .B. ipsa virtus contemnitur). – und sogar, ja sogar, atque adeo. – sogar du nicht, ne tu quidem; nec tu.
unwegsam , invius (z.B. saltus: u. Riphacis montibus proxima cadentes assidue nives adeo invia efficiunt, ut etc.).
dermaßen , sie. ita (so). – adeo. eo usque (bis zu dem Grade).
... tam multa scripsit, quam multa sunt nostra). – adeo. usque adeo. usque eo (»so, in solchem Grade«, drückt ... ... . Andr. 118 sqq.: unam aspicio adulescentulam vultu adeo modesto, adeo venusto, ut nil supra ... ... daß nicht etc. non adeo ... ut non etc.; non adeo ... quin etc ...
Jot. ja , I) als zugestehende Antwort: ita. ita ... ... vivit? immo vero etiam in senatum venit). – quin etiam. atque etiam. atque adeo od. bl. atque (ja selbst noch, ja sogar, z.B ...
mehr , plures, plura (mehrere, subst. und adj., immer ... ... Steigerungen), et, quod plus est; et, quod maius est; auch atque adeo (und sogar); quin etiam (ja auch noch); od. durch ...
oder , I) als Disjunktivpartikel: aut (scheidet zwei Begriffe als ... ... , vel ut verius dicam (oder um es richtiger zu sagen); atque adeo (ja sogar, ja vielmehr); auch bl. aut (siehe oben). ...
denn , I) zur Angabe des Grundes und der Ursache: nam ... ... non enim: denn niemals , neque ... umquam: denn so , adeo: denn freilich, denn allerdings , nempe. nimirum. scilicet. videlicet ( ...
... M., sic, ut nihil supra possit; adeo, ut nihil supra. – solcher M., s. solchermaßen: folgender M ... ... miris modis. – welchermaßen, quemadmodum: dermaßen, adhuc (insoweit); adeo (so sehr, mit folg. ut): dermaßen, wie etc., ...
also , I) Folgerungspartikel, s. daher no. II. ... ... . s.). – hunc in (ad) modum (auf diese Weise). – adeo (in dem Grade). – sie redeten also, ad hunc modum locuti ...
Nebel , nebula. – dichter Nebel, nebula densa (Ggstz ... ... N. ist so dicht, daß man davor nicht sehen kann, nebula adeo densa est, ut lucis usum eripiat: der N. steigt, nebulae de ...
selbst , I) als Pronomen definitum: ipse. ... ... als Steigerungsartikel: ipse (z.B. ipsa virtus contemnitur). – vel. adeo (sogar, z.B. vel hostes lacrimis temperare non potuerunt: u. tu adeo mihi suscenses). – (auch) selbst gar nicht, ne ipse quidem. ...
darüber , I) auf die Frage wohin ? = über denselben, ... ... , saepe interpellari. – darüber herfallen , invadere (z. B. adeo acriter invaserunt, ut etc.). IV) zur Angabe des Grundes = deswegen: ...
so sehr , tam valde. tam vehementer ( ... ... z.B. er übertraf die übrigen so sehr, tanto ceteros praestitit). – adeo, bei Cicero usque eo, usque adeo, auch ita od. sie (»bis zu dem Grade«, vor ...
... , quam od. quam diu; usque adeo ... quoad. – b) relativ: quamdiu (»so lange ... ... – donec (»so lange bis«, z.B. numquam destitit orare usque adeo, donec perpulit). – solange die Welt steht, post homines natos; ...
schießen , I) v. intr .: 1) schnell sich ... ... haben beim Schießen): er schoß so sicher, daß er selbst die Vögel traf, adeo certo ictu destinata feriebat, ut aves quoque exciperet: er schoß so gut ...
... Cat. 1, 2). – adeo (ja sogar, dah. bes. id adeo u. dgl.; dah. »und vielmehr«, atque adeo; »oder vielmehr«, atque adeo; aut od. vel od. sive adeo, s. Halm zu Cic. Verr. 4, 141 u. ...
... nicht): ebenso wenig ... als, adeo non ... quam (z.B. daran sei ebenso wenig das Volk als der Senat schuld, id adeo non plebis quam patrum culpā accĭdere): so wenig, daß etc., adeo nihil od. adeo non, ut etc.; tantum abest, ut ... ...
folglich , ex quo efficitur, conficitur (woraus dargetan wird). – ex quo cogitur, colligitur (woraus geschlossen wird). – igitur. ergo. ideo (daher, ... ... ; et ideo: s. auch, ergo etiam: s. gerade, atque adeo.
Entsetzen , das, stupor (Staunen). – horror (Schaudern). ... ... stupor me incedit; horror me perfundit: sie verbreiteten solches E., daß etc., adeo perterruerunt, ut etc – entsetzlich , horribilis (Entsetzen erregend). – ...
Buchempfehlung
Die Fledermaus ist eine berühmtesten Operetten von Johann Strauß, sie wird regelmäßig an großen internationalen Opernhäusern inszeniert. Der eingängig ironische Ton des Librettos von Carl Haffner hat großen Anteil an dem bis heute währenden Erfolg.
74 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Für den zweiten Band hat Michael Holzinger sechs weitere bewegende Erzählungen des Sturm und Drang ausgewählt.
424 Seiten, 19.80 Euro