fluentisonus , a, um (fluentum u. sono), vom Wellenschlage brausend, litus, Catull. 64, 52.
interlinītus , ūs, m. (*interlinio), Nbf. f. interlitus, w. s., Gloss. IV, 99, 23.
in-extrīcābilis , e (in u. extrico), unentwirrbar, ... ... so errores, bildl., Lact. 3, 17, 17): u. so litus, Sil.: cortex, unablösbare, Plin. – II) übtr.: incomperta ...
sepelio , pelīvī u. peliī, pultum, ... ... : Futur. sepelibis, Auson. epist. 25, 61: Partic. Perf. Pass. sepelitus, Cato orat. 12 (b). fr. 3: sepellitus, Corp. inscr. Lat. 8, 4373 u. 13, 1968: ...
ago , ēgī, āctum, ere (griech. ἄγω, altind. ... ... von wo du angetrunken herkommst), Plaut.: instructas quadriremes ad urbem, Curt.: in litus naves, auf den Strand treiben, -laufen lassen, Liv.: ratem in ...
mōs , mōris, m. (vgl. μῶμαι, μῶσθαι), der ... ... pravus, Tac., perversus, Cic.: mores prisci, Liv.: mores maiorum, Liv.: mos solitus, Sen.: sollemnis, Liv.: traditus a maioribus mos, Liv.: traditus ab antiquis ...
alo , aluī, altum od. alitum, ere ( got. ... ... et assentationibus aluntur, Vell. – / Partiz. Perf. altus od. alitus gleich üblich, s. Georges, Lexik. der latein. Wortf. S. 36 ...
cōgo , coēgi, coāctum, ere (zsgzg. aus coigo, ... ... Liv.: u. v. Schiffen, prima praetoria navis Eudemi erat; cogebat agmen Chariclitus; Pamphilidas mediae classi praeerat, Liv. – u. im Bilde = den ...
nota , ae, f. (noto), Kennzeichen, Zeichen, Merkmal, ... ... Buchstaben und Wörter bediente, verborum notae, Sen.: notis velocissime excipere (nachschreiben) solitus, Suet. – 4) Note in der Musik, musicis notis ...
nego , āvī, ātum, āre (viell. v. ne ... ... posse negabunt ire loca, Verg.: et hoc negat (phaselus ille) minacis Adriatici negare litus, und dieses, meint sie, leugnet nicht Adrias bedrohliches Ufer, Catull. ...
faux , faucis, f., gew. Plur. faucēs, ium, ... ... Arnob.: aegre solus mediis Orci faucibus ad hunc evasi modum, Apul.: talis sese halitus atris faucibus effundens, Verg. – 2) der Eingang, Zugang, ...
toga , ae, f. (tego), die Bedeckung, ... ... , 3 u. Horaz von einem seinem Vaterlande untreu gewordenen Römer sagt: togae oblitus, Hor. carm. 3, 5, 10), ausnahmsweise auch Tracht der Libertinen ...
sūdo , āvi, ātum, āre (vgl. altind. svēdatē, ... ... von etw. dunsten, triefen, scuta duo sanguine sudasse, Liv.: sudarit sanguine litus, Verg.: cavae tepido sudant umore lacunae, Verg.: cum umore continuo Cumanus Apollo ...
odor , ōris, m. (zu griech. οζω, οδωδα, ... ... . – c) übtr., der Dampf, Dunst, ater, Verg.: insolitus, Liv.: culinarum fumantium, Sen. – 2) übtr., die Witterung ...
1. molo , uī, itum, ere (mola), mahlen, ... ... hordeum sine perfusione tostum in subtilem farinam, ibid. § 74: oft Partiz. molitus, a, um, gemahlen, cibaria molita, gem. Mundvorrat, Mehl ...
Eryx , ycis, m. (Ἔρυξ), ein Berg ... ... ff. – Dav. Erycīnus (Erucīnus), a, um, eryzinisch, litus, Verg.: Venus Erycina, Cic., u. bl. Erycīna, Hor. ...
1. an-no (ad-no), āvī, ātum, āre, I ... ... , ibid. 4, 613. – m. ad u. Akk., ad litus, Gell. 6 (7), 8, 7. – dah. übtr., zu ...
audio , īvī u. iī, ītum, īre ( aus ... ... audio quibus dis violatis expiatio debeatur, Cic.: velut patienter audiret, quis (= quibus) Clitus obterebat laudes eius, Curt.: ubi audivit rex, unde essent, Cic. – ...
agito , āvī, ātum, āre (Intens. v. ago), ... ... wie unser es treiben = sich benehmen, postremo ferocius agitare, quam solitus erat, trieb es frecher, als er es sonst getan hatte, Sall. ...
iaceo , cuī, citūrus, ēre (Intr. zu iacio; ... ... = überwunden-, ohnmächtig daliegen, Arge, iaces, Ov.: per me iacet inclitus Hector, Ov.; vgl. Bach Ov. met. 1, 720. – ...
Buchempfehlung
Das 1900 entstandene Schauspiel zeichnet das Leben der drei Schwestern Olga, Mascha und Irina nach, die nach dem Tode des Vaters gemeinsam mit ihrem Bruder Andrej in der russischen Provinz leben. Natascha, die Frau Andrejs, drängt die Schwestern nach und nach aus dem eigenen Hause.
64 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro