alūcinor ( älter halūcinor ), ātus sum, āri (verwandt ... ... , alucinari, Cic.: tamquam illud indicium esset vagi animi et alucinantis, Gell.: epistulae nostrae debent interdum alucinari, Cic.: m. Acc. Pron., quae Epicurus alucinatus ...
dis-pēsco , pēscuī, pēstum, ere (dis u. 2. ... ... dispestae nuptiae, Apul. met. 4, 26: nihil interest, quod dispescat regiam nostram et plebeculae dignitatem, Iul. Val. 2, 33 (20). – / Perf ...
dē-dīgnor , ātus sum, ārī, als unwürdig abschlagen, verschmähen ... ... (als Fr.), Ov. – m. Infin., sollicitare, Ov.: praedia nostra colere, Col.: venire, Tac.: cibos attingere, Plin. pan.: aegrorum obscena ...
ex-hilaro , āvī, ātum, āre, aufheitern (Ggstz ... ... Passiv exhilarari = ein heiteres Ansehen bekommen, miraris tam exhilaratam esse servitutem nostram, Cic. ep. 9, 26, 1. – b) jmd. im ...
flōrēsco , ere (Inchoat. v. floreo), anfangen zu ... ... , illa senescere, at haec contra florescere cogunt, Lucr.: gaudeo, quod patria nostra florescit, Plin. ep.: aedis Florae, quae rebus florescendis praeest, Fast. Praenest ...
1. dīlēctus , a, um, PAdi. m. Compar. ... ... dīlēcta, ae, f., der Liebling, sit ergo pax dilecta nostra et amica, Augustin. serm. 357, 1: dīlēctī, ōrum, m., ...
dī-lacero , āvī, ātum, āre (dis u. lacero) ... ... Cic. u. Sall.: tuis scelestis fallaciis dilaceravisti deartuavistique opes, Plaut.: viscera nostra, tuae dilacerantur opes, Ov.: quando, ut corpora verberibus, ita saevitiā, libidine ...
quo-usque , Adv., I) im Raume, wie weit ... ... quousque? Li. Usque ad mortem volo, Plaut.: quousque tandem abutere, Catilina, patientiā nostrā? Cic.: quae quousque tandem patiemini? Sall. – / Getrennt quo enim ...
protervē , Adv. (protervus), ohne Scham, a) ... ... quidquid facias dicasve protervius aequo, Ov. art. am. 1, 599. – in nostram religionem protervissime insilire, Augustin. de civ. dei 5, 22. p. 234 ...
1. cōgnitus , a, um, PAdi. m. Compar. ... ... bene cognitus, Treb. Poll. – sed magis hoc, quo sunt cognitiora (mala nostra), gravant, Ov. trist. 4, 6, 28: quanta sit herbarum potentia, ...
in-acēsco (inacīsco), acuī, ere, einsauern = durchaus sauer werden, v. der Milch, Plin ... ... omnia sensus, verdrieße dich, Ov. rem. am. 307: si tibi inacuit nostra contumelia, Apul. met. 5, 10.
pausātio , ōnis, f. (pauso), das Innehalten, Pausieren ... ... – prägn., das Ruhen im Grabe = der Tod, post nostram pausationem, Corp. inscr. Lat. 3, 2654.
cōn-sequor , secūtus sum, sequī, beifolgen, d.i. ... ... ab ipsis consequitur sensus, Lucr.: ex quo illud naturā consequi, ut communem utilitatem nostrae anteponamus, Cic. – m. Acc. dessen, worauf etw. folgt ...
cōn-sēntio , sensī, sēnsum, īre, zusammenstimmen, übereinstimmen, ... ... korrespondieren u. dgl. (Ggstz. pugnare), α) absol.: ratio nostra consentit, pugnat oratio, Cic. – oft im Partiz. Präs., cōnsentiēns, ...
perīculum , ī, n. (perior), eig. das, wodurch man ... ... der Vergessenheit) adire, Sen.: pro amico periculum aut invidiam subire, Cic.: pro nostra salute laborem periculumque suscipere, Cic.: obire pericula ac labores pariter, Liv. – ...
cōgitātio , ōnis, f. (cogito), das Denken, ... ... jmd. im Gedanken umarmen, Cic.: fingere alqd cogitatione, Cic.: cum mens nostra quidvis videatur cogitatione posse depingere, Cic.: ea, quae cogitatione depingimus, die ...
caelestis (coelestis), e, Adi. m. Compar. u. ... ... ), Cic. de rep. 6, 20: supera et caelestia (Ggstz. haec nostra), Cic. Acad. 2, 127: pleraque caelestium, Tac. hist. 5, ...
dī-stinguo , stīnxī, stīnctum, ere (vgl. στίζω), ... ... Cynosura stellis distincta, Cic.: distincta radiis corona, Strahlenkrone, Flor.: via illa nostra castris Thraeciis distincta ac notata, hier u. da besetzt (garniert), Cic ...
cōnsīdero , āvī, ātum, āre (con u. sidus, ... ... Ter.: c. secum eos casus, in quibus etc., Cic.: res atque pericula nostra, Sall.: tempus anni, Cels.: c. se, einen prüfenden Blick auf ...
contiguus , a, um (contingo), I) aktiv = ... ... proximus nobis Italus et contiguus Hispanus, Pacat. pan. 24, 5: dux parti nostrae contiguus, zunächst an unserer Grenze (als Befehlshaber) stehend, Amm. 16, ...
Buchempfehlung
Albert Brachvogel zeichnet in seinem Trauerspiel den Weg des schönen Sohnes des Flussgottes nach, der von beiden Geschlechtern umworben und begehrt wird, doch in seiner Selbstliebe allein seinem Spiegelbild verfällt.
68 Seiten, 8.80 Euro
Buchempfehlung
1799 schreibt Novalis seinen Heinrich von Ofterdingen und schafft mit der blauen Blume, nach der der Jüngling sich sehnt, das Symbol einer der wirkungsmächtigsten Epochen unseres Kulturkreises. Ricarda Huch wird dazu viel später bemerken: »Die blaue Blume ist aber das, was jeder sucht, ohne es selbst zu wissen, nenne man es nun Gott, Ewigkeit oder Liebe.« Diese und fünf weitere große Erzählungen der Frühromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe ausgewählt.
396 Seiten, 19.80 Euro