... St. in so große Unruhe versetzen, Cic.: tumultum praebere, Liv.: tumultum movere, Hor., od. edere ... ... Liv.: cum omnia terrore ac tumultu streperent, Liv.: pati Numidas sine tumultu (ohne daß sie durch ... ... tumultum bellicum movere, Vell.: tumultum Gallicum opprimere, Liv.: Canninefatem tumultum comprimere, Tac. – b) ...
tumultuo , (āvī), ātum, āre (tumultus) = tumultuor, lärmen, Plaut. mil. 172; rud. 629 u. 638. Vgl. tumultuor.
tumultuor , ātus sum, ārī (tumultus) = θορυβάζω (Dosith. 61, 7 ... ... Überfälle alg Kriege zu nennen, Liv. – bildl., non tumultuantem de gradu deici, sich nicht in der Bestürzung aus der Fassung ... ... der Rede u. vom Redner, lärmen, oratio carens hāc virtute tumultuetur necesse est, Quint.: ...
tumultuōsē , Adv. (tumultuosus), lärmend, mit Lärmen, geräuschvoll, tumultuose et cunctis copiis, Afran. com. ... ... ) clamoribus undique, Liv.: veniunt iterum atque tertium tumultuosius, Cato fr.: senatus tumultuose vocatus tumultuosius consulitur, Liv.: ut hominem quam tumultuosissime adoriantur, Cic.
tumultuōsus , a, um (tumultus), I) voll Unruhe, voll Lärm, ... ... Verwirrung versetzend, nuntius, Liv. u. Curt.: in otio tumultuosi (unruhig), in bello segnes, Liv.: litterae tumultuosiores, beunruhigenderen Inhaltes, Suet.: primum ictum, ...
tumultuātio , ōnis, f. (tumultuor), I) der Lärm, die lärmende Unruhe, ... ... 11 sq. – II) übtr., das ungeordnete Schwören der milites tumultuarii, nach Isid. orig. 9, 3, 55.
tumultuāriē , Adv. (tumultuarius), in größter Eilfertigkeit, Aur. Vict. de Caes. 40, 17. Amm. 24, 2, 18. Spart. Carac. 6, 4.
tumultuātur , ōris, m. = ὀχλοκόπος, der Volksschmeichler, Gloss. II, 203, 6.
tumultuāriō , Adv. = tumultuarie (w.s.), Iul. Val. 1, 51 (46): u. = subito, Gloss. IV, 187, 50.
tumultuātim , Adv. (tumultus), in der Eile, in Hast, Sidon. epist. 1, 5, 4; 4, 11, 2 u. 8, 6, 6.
tumultuārius , a, um (tumultus), I) in der größten Eile (Hast) zusammengebracht, zusammengerafft, ... ... inconditae exercitationes linguae, oberflächliche u. verworrene, Gell.: voces Latinas subsicivo aut tumultuario studio colere, sich mit den lat. Ausdrücken nur zeitweise und oberflächlich ...
per-tumultuōsē , Adv., in großer Aufregung, nuntiare, Cic. ep. 15, 4, 3.
turba , ae, f. (τύρβη), I) ... ... , das Getümmel, Gewühl, Gedränge, der Trubel, Tumult, Lärm, quanta in turba viveremus, Cic.: maximas in castris effecisse turbas ...
mūrus , ī, m., die Mauer (vgl. ... ... muri pinnae, Liv.: muros instruere, Nep., aedificare, Ov.: pro diruto muro novum tumultuario opere ex ipsa ruinae strage congestis saxis exstruere, Liv.: ducere murum, Liv., ...
sonor , ōris, m. (sono), der Klang, Ton ... ... cantu aut truci sonore, Tac. – Plur., sonores melici, Lucr.: strepitus tumultuosi sonores, Sall. fr.: saeva sonoribus arma, Verg.: sonores barbarorum et inanes ...
1. cōn-sēdo , āvī, āre, gänzlich stillen, maximos tumultus maturissime disieci atque consedavi, Cato oratt. 1. fr. 21.
servīlis , e (servus), zu den Sklaven gehörig, den Sklaven ... ... vestis, Cic.: cella, Val. Max.: munus, Cic.: iugum, Cic.: tumultus, Caes.: percontatio, das Forschen-, die Neugierde des Sklaven, Cic.: litterae ...
concursus , ūs, m. (concurro), I) das Zusammenlaufen, der Auflauf, auch der tumultuarische (vgl. Benecke Cic. Deiot. 28), c. hominum in forum, Cic ...
īn-solitus , a, um, I) aktiv = einer Sache ... ... bellicarum, Sall.: genus armis ferox et insolitum serviti, Sall. fr.: insoliti eius tumultus equi, Liv. – m. ad u. Akk., insolitus ad ...
habitātor , ōris, m. (habito), der Bewohner, ... ... u. dgl., der Hausbewohner, bes. der Mieter, tumultu habitatorum territus, Liv. 21, 62, 3: inesse aliquem non solum habitatorem ...
Buchempfehlung
Das 1900 entstandene Schauspiel zeichnet das Leben der drei Schwestern Olga, Mascha und Irina nach, die nach dem Tode des Vaters gemeinsam mit ihrem Bruder Andrej in der russischen Provinz leben. Natascha, die Frau Andrejs, drängt die Schwestern nach und nach aus dem eigenen Hause.
64 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro