facinus , oris, n. (facio), I) jede (gute ... ... u. oft der Ausruf o facinus indignum! od. o indignum facinus! u. bl. facinus indignum! welche Schändlichkeit! schändlich! empörend! ... ... – b) der Missetäter, senile illud facinus (böse Stück), Apul. ...
1. illic , aec, uc, Pronom. demonstr. (ille-ce), ... ... superstitiosus est, Plaut.: mihi illaec vero ad rastros res redit, Ter.: meum illuc facinus, mea stultitia est, Plaut.: quo illic it? Plaut.: ubi illic ...
quī-nam , quae-nam, quod-nam, Pron. interrog., ... ... denn? I) in direkter Frage: qu. homo? Plaut.: quodnam ob facinus? Ter.: sed quinam est iste epilogus? Cic.: quonam tandem modo? Cic.: ...
capital (nachaug. capitāle), ālis, n. (capitalis), I) ... ... 5, 130. Paul. ex Fest. 57, 6. – II) (sc. facinus) das Kapitalverbrechen, Todesverbrechen, capital facere, eine Mordtat begehen, ...
in-cepto , āvī, āre (Intens. v. incipio), I ... ... si illud exspectas, quod nusquamst, Plaut. Curc. 144: vah, vide quod inceptat facinus, Ter. heaut. 600: quid inceptat? ibid. 734. – m. ...
scelestus , a, um (scelus), I) frevelhaft, gottlos, ... ... a) übh., v. Pers., Komik., Sall. u.a.: facinus, Cic.: nuptiae, Sall.: sermo scelestior, Liv.: scelestissimum te arbitror, Plaut. ...
capitālis , e, Adi. m. Compar. (caput), I) ... ... , worauf der Tod steht, Cato fr. u. Cic.: ebenso facinus, Caecil. com. fr. u. Cic.: triumviri, Cic.: poena, ...
im-pudīcus , a, um (in u. pudicus), I) schamlos, unverschämt, facinus, Plaut. rud. 393: odor urcei, scheußlicher, Mart. 12, 32, 16. – II) unzüchtig, homo, Cic.: consul impudicissimus, Cic.: ...
con-dīgnus , a, um, ganz würdig, ganz entsprechend, ... ... Abl., condigna te simia, gleich dir nichtsnutziger, Plaut. mil. 505: facinus Graecarum facundiarum magniloquentiā condignum, Gell. 3, 7, 1. – m. ...
tyrannicus , a, um (τυραννικός), tyrannisch, despotisch, leges, facinus, Cic.: tormenta, Sen. rhet.: ira, Sen.: dominatio, crudelitas, Iustin.: ...
prae-cōgito , āvī, ātum, āre, vorherbedenken, -überlegen, multo ante facinus, Liv.: plura, Quint.: malum, Sen.
il-līberālis , e (in u. liberalis), I) ... ... – II) übtr.: A) unedel = gemein, unanständig, facinus, Ter.: quaestus, Cic.: genus iocandi, Cic.: est enim (artificium), etiamsi ...
prōpudiōsus , a, um (propudium) höchst schamlos, verworfen, ... ... Plaut.: so auch Vokat. propudiosa, Plaut. – v. Vornahmen usw., facinus, Arnob.: concubitus, Arnob.: convicia, Rutil. Nam.
facinorōsus (facinerōsus), a, um (facinus), lastervoll, lasterhaft, ruchlos, vir, Cic.: fac. quaedam mulier, Augustin.: fac. animus, Iustin.: vita, Cic.: culpa, Val. Max.: Clearchus exsilio facinorosior redditus, Iustin.: facinorosissimi sicarii, Cic. – Plur ...
condūcibilis , e (conduco), I) zusammenziehend, virtus ( ... ... consilium, Plaut.: m. Dat. ( wem?), non ego istuc mihi facinus conducibile esse arbitror, Plaut.: m. ad u. Akk., consilium ...
3. ā , ab , abs , Praep. m. ... ... genus, Prop.: bes. bei orior u. nascor, zB. id facinus natum a cupiditate, Cic.: u. bei esse (abstammen), zB. ...
2. do , dedī, datum, dare (altind. dádā-ti ... ... d) obszön, leisten, quod nec das et fers saepe, facis facinus, Catull. 110, 4: quando notum est, et quid ille tibi et ...
mōs , mōris, m. (vgl. μῶμαι, μῶσθαι), der ... ... maiorum, Cic. u. Sall.: praeter morem, Ter.: supra morem, Verg.: facinus sine more! Stat. – b) insbes.: α) die ...
cor , cordis, n. (griech. καρδία, κηρ gotisch ... ... Plaut.: cor plumbeum, gefühlloses H., Suet.: exsultantia corda, Verg.: hoc facinus meum cor corpusque (Seele u. Leib) cruciat, Plaut.: nullum est ...
fero , tulī, lātum, ferre ( altindisch bhárati, trägt, ... ... , Cic. – Partiz. non ferendus, unerträglich, unzulässig, unstatthaft, facinus, Cic.: lex, Cic.: non ferendum m. folg. Acc. u ...
Buchempfehlung
Das 1900 entstandene Schauspiel zeichnet das Leben der drei Schwestern Olga, Mascha und Irina nach, die nach dem Tode des Vaters gemeinsam mit ihrem Bruder Andrej in der russischen Provinz leben. Natascha, die Frau Andrejs, drängt die Schwestern nach und nach aus dem eigenen Hause.
64 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Romantik! Das ist auch – aber eben nicht nur – eine Epoche. Wenn wir heute etwas romantisch finden oder nennen, schwingt darin die Sehnsucht und die Leidenschaft der jungen Autoren, die seit dem Ausklang des 18. Jahrhundert ihre Gefühlswelt gegen die von der Aufklärung geforderte Vernunft verteidigt haben. So sind vor 200 Jahren wundervolle Erzählungen entstanden. Sie handeln von der Suche nach einer verlorengegangenen Welt des Wunderbaren, sind melancholisch oder mythisch oder märchenhaft, jedenfalls aber romantisch - damals wie heute. Michael Holzinger hat für den zweiten Band eine weitere Sammlung von zehn romantischen Meistererzählungen zusammengestellt.
428 Seiten, 16.80 Euro