Ebusus u. - os , ī, f., die größere ... ... Ebusitānus , a, um, ebusitanisch, terra, Plin. 3, 78: humus, Mela 2, 7, 22 (2. § 126).
facilis , e (facio), wie das griech. ῥᾴδιος, sowohl ... ... expeditius, Caes. – lutum, leicht zu bearbeitender, Tibull.: so auch humus, Curt.: fagus, Plin. – iugum, leicht zu ertragendes, Prop.: ...
a-spicio (ad-spicio), spēxī, spectum, ere (ad u ... ... 171. Calp. ecl. 8, 34: u. so aspice, quo submittat humus formosa colores, Prop. 1, 2, 9; vgl. Jahn Verg. ...
suggero , gessī, gestum, ere (sub u. gero), ... ... von unten nach oben bringen, a) übh., auftragen, auffahren, humus suggesta, Erderhöhung (Erdwall), Prop. 4, 4, 8. – b) ...
nātālis , e (natus, ūs), zur Geburt gehörig, ... ... n. dies collegii, Inscr. – n. hora, Hor.: tempus, Ov.: humus od. solum, Geburtsort, Vaterland, Heimat, Ov. u. ...
re-fugio , fūgī, fugitum, ere, I) intr. zurückfliehen ... ... mox zothecula refugit quasi in cubiculum idem atque aliud, Plin. ep.: visa refugit humus, entflieht, entweicht, Ov.: refugientia litora, Mela. – c) ...
squāleo , ēre (1. squālus), starren, rauh-, starr sein ... ... terga, des Triton, Claud.: nigro squalentia tecta tabo (Moder), Ov.: humus squalet serpentibus atris, wimmelt, Ov.: quidquid hirsutis squalet imaginibus, Mart.: ...
armiger , gera, gerum (arma u. gero), I) ... ... Bewaffnete tragend (vom Felde in Kolchis, s. armifer no. II), humus, Prop. 3, 11, 10: sulcus, Claud. laud. Stil. 1, ...
tumidus , a, um (tumeo), I) ausgeschwollen, schwellend, ... ... terrae, schwellend (infolge der Feuchtigkeit), feuchte, Tac.: so auch tumidior humus, Colum. – B) übtr.: 1) leidenschaftlich schwellend, a) ...
effētus , a, um (ex u. fetus), I) ... ... schwach, erschöpft, corpus, Cic.: vires, Verg.: agri, Verg.: solum, humus, Col.: cerae, die entkräfteten (= vom Honig entleerten) Waben, Lucan. ...
a-stringo (ad-stringo), strīnxī, strictum, ere, straff anziehen ... ... gelu), Ov.: astricto perusta terra gelu, ewig erstarrt vom Eis, Ov.: humus riget gelu astricta, erstarrt, hart gefroren, Curt. – u. ...
dē-crēsco , crēvī, crētum, ere, im Wachstum abnehmen, ... ... , dem Grade nach, uncus aratri ferreus occulte decrescit in arvis, Lucr.: surgit humus; crescunt loca decrescentibus undis, Ov.: fugiunt e corpore setae; cornua decrescunt, ...
co-operio (cōperio), peruī, pertum, īre (con u. ... ... Aur. Vict.: membra pannis coperta, Lucr.: acta cooperta algā, Turpil. fr.: humus spinis cooperta piscium, Cic. fr.: Decii corpus coopertum telis, Liv.: suismet ...
per-coquo , coxī, coctum, ere, durchkochen, I) ... ... mora percoquit uvas, Ov.: sol percoquit fructus, Sen.: nam et sic facilius insolatur humus et fructus percoquitur, Colum.: pingues terrenique colles... opimam messem serius tantum sed ...
Mygdones , um, m. (Μυγδόνε ... ... 957;ιος), mygdonisch, poet. = phrygisch, humus, Ov.: opes, Hor.: marmor, Ov.: mater, die phryg. Göttermutter ...
con-dēnso , āvī, ātum, āre, ganz dicht machen, ... ... 17, 6: rursusque (caseus) ponderibus condensatur, Col. 7, 8, 4: humus condensata (die sich gesetzt hat) subsidit, Col. 4, 1, 7 ...
continuus , a, um (contineo), zusammenhaftend, -hängend, ... ... b) in sich zusammenhängend, ununterbrochen fortlaufend, ununterbrochen, ungetrennt, ungeteilt, humus (die Masse des Landes), Ov.: alveus, Plin.: mare, Tac.: ...
re-quiēsco , quiēvī, quiētum, ere, ruhen, ausruhen, rasten ... ... b) übtr., v. Lebl ruhen, ausruhen, sich erholen, requiescat humus, Tibull.: vixdum requiesse aures a strepitu et tumultu hostili, Liv.: requiescit vitis ...
Aventīnum , ī, n. u. Aventīnus , ī, m ... ... aventinisch, des Aventins, mons, s. oben: herbae, Ov. humus, Ov.: cacumen od. iugum, der aventinische Berg, Ov.: Diana ...
in-tumēsco , tumuī, ere, auf - od. ... ... .: caenumque udaeque paludes intumuēre aestu, Ov. – loco paululum intumescente, Colum.: repastinata humus fermento quodam intumescit, Colum. – quo plenior et gravior vox repercussu intumescat, ...
Buchempfehlung
Der junge Naturforscher Heinrich stößt beim Sammeln von Steinen und Pflanzen auf eine verlassene Burg, die in der Gegend als Narrenburg bekannt ist, weil das zuletzt dort ansässige Geschlecht derer von Scharnast sich im Zank getrennt und die Burg aufgegeben hat. Heinrich verliebt sich in Anna, die Tochter seines Wirtes und findet Gefallen an der Gegend.
82 Seiten, 6.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro