re-torridus , a, um, gleichs. in sich zusammengedorrt ... ... . I) eig.: prata, Varro: planta, Colum.: arbor, Sen.: ramus, Sen.: trunca illa et retorrida manus Mucii (Scaevolae), Sen. – II) ...
rāmusculus , ī, m. (Demin. v. ramus), das Ästchen, Zweiglein, eig. u. bildl., Marc. Emp. 16 u. 26. Plin. Val. 1, 36. Probus in Schol. Bern. Verg. georg. 1 ...
multirāmis , e (multus u. ramus), vielästig, Ps. Apul. herb. 4.
prae-validus , a, um, sehr stark, I) eig.: iuvenis, Liv.: ramus, Suet.: moles, Stat.: robora (Eichenstämme), Cypr. – II) bildl., sehr mächtig, a) v. Pers. usw.: Blaesus, ...
1. lābor , lāpsus sum, lābī (vgl. griech. ὀ ... ... , Min. Fel. – abwärts, lapsa cadunt folia, Verg.: lapsus ab arbore ramus, Ov.: lapsae lacertis, nullo solvente, catenae, Ov. – v. Kleidern ...
dīves , itis, Compar. dīvitior, -ius , Genet. ... ... praef. § 11. – 2) kostbar, prächtig, von hohem Werte, ramus, Verg.: cultus, prächtige Kleider, Ov.: opus, Plin. – / ...
vīmen , inis, n. (vieo; vgl. altind. véman-, ... ... Varro LL.: latet arbore opacā aureus et foliis et lento vimine (Rute) ramus (Zweig), Verg. – b) meton., das Geflecht = ...
sequor , secūtus sum, sequī, tr. u. intr. ... ... nachgeben, sich gut herausziehen lassen, gut herausgehen, herbae sequuntur, Varro: ipse (ramus) volens facilisque sequetur, Verg.: telum non sequitur, Liv. II) ...
precor (praecor), ātus sum, ārī (prex), bitten, ... ... 2, 482 u.a.: dextra precans, Verg. Aen. 12, 930: ramus precantis olivae, Stat. Theb. 2, 478. – II) Gutes oder ...
in-vādo , vāsī, vāsum, ere, intr. u. tr ... ... eius invaserat, ihm das Blut ins Gesicht gestiegen war, Sen. – invasus ramus, der eingedrungene = eingepfropfte, Pallad. poët. de insit. 120. – ...
ad-opto , āvī, ātum, āre, ausersehen, annehmen zu ... ... Plin. u. Stat. – b) vom Einpfropfen der Bäume, fac ramus ramum adoptet, Ov.: fruges adoptatae, Col. poët.
1. Pallas , adis u. ados, Akk. adem ... ... ;), 1) zur Pallas gehörig, palladisch, numen, Pallas, Ov.: ramus, Ölzweig, Verg.: corona, aus Ölzweigen, Ov.: arx, Burg ...
exīlis , e (exiglis v. exigo), winzig; ... ... , pinguis), membra od. artus, Ov.: femur, Hor.: cor, Cic.: ramus, Suet.: v. leb. Wesen, equus (Ggstz. praevalidus), Frontin ...
viduus , a, um (vgl. altind. vidhú-ḥ, ... ... v. vereinzelt stehenden Weinstöcken, die an keinen Baum gebunden sind, vitis, Catull.: ramus, Colum. – 2) des oder der Geliebten beraubt, ...
langueo , guī, ēre (vgl. λαγαρός, schlaff, dünn, ... ... oculi, Sen. rhet.: vox nec languens nec canora, Cic.: hyacinthus, Verg.: ramus, Suet.: aristae, Val. Flacc. – 2) insbes., durch Krankheit ...
oboedio (obēdio, altlat. oboidio), īvī, ītum, īre ( ... ... (dazu Hildebr. S. 918). – b) übtr., v. Lebl.: ramus oleae quam maxime sequax et oboediturus, äußerst nachgiebiger u. fügsamer, Plin. ...
Hȳlaeus , ī, m. (Ὑλαιος, ... ... . Hȳlaeus , a, um, hyläisch, des Hyläus, ramus (Keule), Prop. 1, 1, 13.
co-alēsco , coaluī, coalitum, ere (com u. alesco), ... ... ? durch in m. Abl., dum novus in viridi coalescit cortice ramus, Ov. – als mit dem Boden bekleiben, Wurzel fassen, einwurzeln ...
brachium od. bracchium , ī, n. (βρ ... ... u.a., bes. am Weinstock, Cato, Verg. u.a.; neben ramus das kleinere Geäste, der Zweig, Verg., Plin. u. ...
Maenalus (- os ), ī, m. u. Maenala , ... ... Gratt. cyn.: Arctos, Kallisto, Ov.: versus, arkadische Hirtenlieder, Verg.: ramus, Keule des Herkules, die er auf dem Gebirge Mänalus abgebrochen, Prop.: ...
Buchempfehlung
Camilla und Maria, zwei Schwestern, die unteschiedlicher kaum sein könnten; eine begnadete Violinistin und eine hemdsärmelige Gärtnerin. Als Alfred sich in Maria verliebt, weist diese ihn ab weil sie weiß, dass Camilla ihn liebt. Die Kunst und das bürgerliche Leben. Ein Gegensatz, der Stifter zeit seines Schaffens begleitet, künstlerisch wie lebensweltlich, und in dieser Allegorie erneuten Ausdruck findet.
114 Seiten, 6.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Für den dritten Band hat Michael Holzinger neun weitere Meistererzählungen aus dem Biedermeier zusammengefasst.
444 Seiten, 19.80 Euro