... , Indutiomarus iste minax atque arrogans, Cic.: si (veterani) essent arrogantes, non possem ferre fastidium, Cic.: arrogantissime percussorum, Ps. Quint. ... ... , Cic.: arr. de se persuasio, Quint.: pigritia arrogantior, Quint.: arrogantissimum proverbium, Macr.: arrogantissima persuasio, Ps. Quint. decl. – ...
... 61. – Dav.: a) Aganippēus , a, um, aganippëisch, unda, Claud.: lyra, ... ... geweiht, Prop. – b) Aganippicus , a, um, aganippisch, Hippocrenen Aganippicosque fontes abigamus et Minervam = jede ernste Beschäftigung ... ... 13. – c) Aganippis , idos, f., von der Aganippe stammend, als ...
aurigāns , antis (aurum u. ago), von Gold glänzend, color, Iul. Val. 3, 36. p. 144, 15 K.
2. Brigantes , um, m. (Βρίγαντε ... ... . ann. 12, 32. Iuven. 14, 196. – Dav. Briganticus , der Brigantiker, als Beiname des Iulius, des Schwestersohns des Civilis, ...
Brigantia , ae, f., I) Stadt der brigantischen ... ... u. 3. – Dav. Brigantīnus , a, um, brigantinisch, lacus, der Bodensee (Brigantiae lacus bei Amm. l.l.), Plin. ...
Arganthus , ī, m. (Ἀργανθώνιον ορος), ein Gebirge in Bithynien, das sich an der Nordseite des Meerbusens von Cius (j. Modania) hinzieht und in dem Vorgebirge Posidium endigt, berühmt durch den Mythus ...
1. brigantēs , um, m., kleine, in den Augenlidern sich einnistende Würmer, Marc. Emp. 8.
Brigantio , s. Brigantium no. I.
Brigantium , ī, n., I) Kastell der Segustaner in ... ... , 7 (wo noch Gardth. im Text falsch Virgantiam): Nbf. Brigantio, Itin. Anton. 341, 5 u. 357, 3. ... ... Gallaecia, j. Coruña, Itin. Anton. 424, 5: Nbf. Brigantia, Oros. 1, 2 ...
arroganter , Adv. m. Compar. u. Superl. (arrogans), anmaßend, dünkelhaft, dicere alqd ... ... Caes.: consulere in deditos, Tac. – insolentius et arrogantius uti gloriā artis, Plin.: arrogantius et elatius praefari, Gell. – arrogantissime excipi ab alqo, Oros.
arrogantia , ae, f. (arrogans), die Anmaßung, das ... ... dünkelhafte Eitelkeit (Ggstz. humilitas), ex arrogantia odium, ex insolentia arrogantia oritur, Cic.: cum omnis arrogantia odiosa est, tum illa ingenii atque eloquentiae molestissima, Cic.: huius arrogantiam ...
artolaganus , ī, m. (ἀρτολάγανον), ein Brotkuchen (zusammengesetzt aus Mehl, Wein, Milch, Öl, Fett u. Pfeffer), Cic. ep. 9, 20, 2. Plin. 18, 105.
Arganthōnius , ī, m. (Ἀργανθώνι ... ... 69. Val. Max. 8, 13. ext. 4. – Dav. Arganthōniacus , a, um, arganthonisch, nepotes, Sil. 3, 396.
Agragantīnus , a, um, s. Agrigentum.
... φυγή, altindisch bhujati, er biegt, gotisch biugan, ahd. biogan, nhd. biegen), fliehen, I) v. ... ... de Dionysio fugit me ad te antea scribere, es ist mir entgangen (= ich habe vergessen), Cic.: ...
... der Ein - und Ausgangszoll, der Durchgangszoll, dah. Hafenzoll, Brückenzoll, vectigal ac portorium Dyrrhachinorum, Cic.: portoria maritima, Eingangs- u. Ausgangszölle in den Häfen, Liv.: portorium circumvectionis, der ...
... Agrigentiner«, Cic. – u. ( v. Acragas) Acragantīnus (Agragantīnus), a, um (Ἀκραγαν ... ... fons, Plin.: Empedocles, Lucr.: portae Agragantinae (al. Acragianae), nach Agrigentum führende, Cic. Tusc. 5, 65: subst., Acragantīnī, ōrum, m., die »Agragantiner«, Plin.
... stets, Komik. u. Cic.: adhuc, dum etc., während der ganzen Zeit bis jetzt u. dgl., Cic. – adhuc locorum, bis ... ... ratione et sapientia, Cic.: erat adhuc impudens, qui etc., Cic.: si (gangraena) nondum plane tenet, sed adhuc incipit, Cels.: at ...
... m. (orior), I) der Aufgang (Ggstz. occasus, obitus), 1) eig.: ortus primi ... ... Favonii, Plin. 17, 57. – 2) meton.: ortus solis, Sonnenaufgang = Morgengegend, Orient, Cic. u. Liv.: ab ortu ad ...
puter , putris, putre, u. putris , e, I) in Verwesung-, in Fäulnis übergegangen, angegangen, verwest, faul, morsch, ranzig, brandig, navis putris iam admodum et vetustate dilabens, Liv.: fanum, Hor.: navigium, Sen. rhet.: ...
Buchempfehlung
Grabbe zeigt Hannibal nicht als großen Helden, der im sinnhaften Verlauf der Geschichte eine höhere Bestimmung erfüllt, sondern als einfachen Menschen, der Gegenstand der Geschehnisse ist und ihnen schließlich zum Opfer fällt. »Der Dichter ist vorzugsweise verpflichtet, den wahren Geist der Geschichte zu enträtseln. Solange er diesen nicht verletzt, kommt es bei ihm auf eine wörtliche historische Treue nicht an.« C.D.G.
68 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro