popa , ae, m. ( zu coquo), ein Opferdiener ... ... 32), Cic. u.a. – v. Schmerbauch solcher Popen übtr., popa venter, fetter Wanst, Pers. 6, 74. – / Als fem., Philenia popa de insula, viell. = Verkäuferin von Opfertieren, ...
epops , popis, m. (εποψ), der Wiedehopf, rein lat. upupa, Ov. met. 6, 674. Ps. Verg. cul. 251 (253).
... , āre, u. populor , ātus sum, āri (1. populus), verheeren, verwüsten, ... ... populavit bona, Acc. fr.: agros populabatur, Cic.: uri sua popularique (pass.), Liv.: provinciae populatae, Cic.: populavit Achivos, ... ... verstümmelt, Verg.: caput iuvenis barbā et capillo populatum, Apul.: hamus populatus, der Lockspeise beraubt, ...
... Kniebeuge, Kniekehle, genua poplitesque et crura (bovis), Colum.: succīdere poplitem, Verg., femina poplitesque, Liv.: succisis poplitibus in genua se excipere, Sen. – ... ... niederlassen, Curt.: aegre iam exceptum poplitibus corpus tuebatur, Curt.: subsidere poplite, Verg.
popīna , ae, f. (popa), I) die Garküche, Plaut. Poen. prol. 41 ... ... 41, 10. Capit. Ver. 4, 7 (als Trinkstube): praefecti popinae atque luxuriae, Kenner in der Feinschmeckerei u. Tafelschwelger, Favorin. ...
popīno , ōnis, m. (popina), der Garküchenbesucher, der Schlemmer, Varro sat. Men. 308. Hor. sat. 2, 7, 39. Suet. gr. 15.
1. populo , āvī, āre (1. populus), das Volk jmdm. geneigt machen, pater mihi patriam populavit meam, Pacuv. tr. 79.
poplus , ī, m., s. 1. populus a. E. /.
poploe , s. 1. populus.
... videbis gentes (Geschlechter) populosque universos migrasse sedem, Sen. – populi liberi... reges... ultimae gentes, Cic.: u. so oft reges et populi liberi, liberi populi regesque, u. bl ... ... exercitus), Nep.: malus poëta de populo, Cic.: concursus in forum populi est factus, Liv. Vgl. ...
Poppaea , ae, f., Gemahlin des Kaisers Nero, Suet ... ... . 35, 1. – Dav. Poppaeānus , a, um, poppäanisch, pinguia Poppaeana, ein von der Poppäa erfundenes Schönheitsmittel zur Erhaltung der zarten Haut, das aus mit Eselsmilch ...
2. pōpulus , ī, f., die Pappel, der Pappelbaum, ... ... , Plin. ep. 8, 8, 4. – als masc., populi albi, Veget. mul. 5, 67, 5; vgl. Prisc. 5 ...
epoptēs , ae, m. (επόπτης), der zum dritten od. höchsten Grade in den eleusinischen Mysterien Gelangte, der Epopt, gleichs. der (das Licht) Schauende, Tert. adv ...
apopsis , is, f. (ἄποψις), eine Anhöhe mit einer schönen Aussicht, Fronto fer. Als. 3. p. 225, 11 N.
popīnor , āri (popina), in den Garküchen liegen, schlemmen, Treb. Poll. trig. tyr. 29, 1.
popanum , ī, n. (πόπανον), der Opferkuchen, Iuven. 6, 541.
poplicē , Adv., s. pūblicē.
populor , āri, s. 2. populo.
poppysma , atis, n. (πόππυσμα), u. poppysmus , ī, m. (ποππυσμ ... ... das Ungewitter zu besänftigen, Plin. 28, 25. – obszön, poppysmata cunni, Mart. 7, 18, 11. ...
Popilius (Popillius), a, um, Name einer röm. gens, aus ... ... 7, 2 (17), 2 sqq. Liv. epit. 120. – Popilia, die Gemahlin des O. Katulus, Cic. de or. 2, 44, – Adi. popilisch, gens, Cic.: familia, Liv.
Buchempfehlung
Anselm vertritt die Satisfaktionslehre, nach der der Tod Jesu ein nötiges Opfer war, um Gottes Ehrverletzung durch den Sündenfall des Menschen zu sühnen. Nur Gott selbst war groß genug, das Opfer den menschlichen Sündenfall überwiegen zu lassen, daher musste Gott Mensch werden und sündenlos sterben.
86 Seiten, 5.80 Euro