Tītyrus , ī, m. (Τίτυρος, dorisch ... ... 2, 34, 72. – II) übtr., der Hirt, sit Tityrus Orpheus, Verg. ecl. 8, 55.
a-sto (ad-sto), stitī, āre, I) bei ... ... astitum nach Prisc. 9, 38; dah. Part. Fut. act. astiturus, Aemil. Porcina b. Prisc. 9, 38.
licet , licuit u. licitum est, ēre, v. intr. ... ... imperator rescripsit, ICt. – bei Dichtern auch ohne Verbum, huic licet ingratae Tityrus ipse canam, Prop.: isque, licet caeli regione remotos, mente deos adiit, ...
2. prae-sto , stitī, stitum (u. stātum), stātūrus ... ... gew. praestaturus (s. Neue-Wagener Formenl. 3 3, 590); doch praestiturus, Tryphon. dig. 23, 3, 78. § 3. Sulp. Sev. ...
ob-sisto , stitī, ere, I) intr. vor etw. hintreten, -sich stellen, A) im allg ... ... Fest. p. 193 (a), 4. – / Partiz. Fut. Akt. obstiturus, Itin. Alex. 21 (55).
de-inceps , Adi. u. Adv. (dein u. ... ... nostra, Varro: P. Sulpicius, qui deinceps (unmittelbar nach ihm) eum magistratum petiturus putabatur, Cic.: de quo cum mihi deinc. viderem esse dicendum, etsi movebant ...