facultās , ātis, f. (v. alten facul, w. ... ... möglich war, Cic.: res mihi videtur esse facultate (in der Praxis) praeclara, arte (in der Theorie) mediocris, Cic. – cuius materiei si ...
... , 5 (vgl. no. I, b a. E.): Temesaea aera, die tem. Becken schlagen, Ov. fast. 5, 441. Petr. 22, 6: u. so aera manu, Mart. 11, 16, 4: hastis scuta, mit den ...
Lycūrgus , ī, m. (Λυκοῦργ ... ... Stat. Theb. 5, 39. – III) Sohn des Aleus u. der Neära, Vater des Ancäus, König in Arkadien, wovon Lycūrgīdēs , ae, m ...
vulgāris (volgāris), e (vulgus), allgemein, a) ... ... 60, 1. – β) vulgāria, ium, n., das Gewöhnliche, anteponantur rara vulgaribus, Cic.: ieiunus raro stomachus vulgaria temnit, Hor. – b) v ...
prae-cino , cecinī u. cinuī, ere (cano), I) ... ... praecinunt, Cic.: praelucere funalia et praecinere sibi tibias iussit, Flor.: praecinente et praemoderante citharā gressibus (Dat.), Gell. – b) v. Flötenbläser: pr. ...
fācundia , ae, f. (facundus), a) das Vermögen, die ... ... Romanae fac. linguae, Ov.: culti fac. oris, Ov.: Romae Memmi facundia clara pollensque fuit, M. war in Rom ein gefeierter u. einflußreicher Redner, ...
internus , a, um, im Innern befindlich, der ... ... Veget. mul. 1, 39 (2, 11), 1 u.a.: amara internorum tormenta, Vulg. 2. Mach. 9, 5. – II) insbes ...
vindicta , ae, f. (vindico), I) der Stab ... ... testamento liber factus est, Cic.: ter vindicta quaterque imposita, Hor.: istoc verbo vindictam para, mach' mich mit diesem Worte frei, Plaut. – II) meton ...
convīvium , iī, n. (con u. vivo), das ... ... , Cic., idem convivium, Liv.: instruere convivium non sumptuose, Lact., od. barbarā opulentiā, Curt.: interesse in convivio, Cic.: invitare alqm ad convivium, Ambros.: ...
continuus , a, um (contineo), zusammenhaftend, -hängend, ... ... interrogantem discissa) Sen. u. (Ggstz. sermo) Suet.: quae apud Sallustium rara fuerunt, apud hunc crebra sunt et paene continua, Sen. – II) ...
dī-stringo , strīnxī, strictum, ere, I) auseinanderziehen, - ... ... in Wohnsitze eingeengt, Arnob. 6, 3 (dazu Orelli): inclusum quotiens distringeret aëra gyro, Stat. Ach. 2, 422. – / Oft Variante von ...
tempestās , ātis, f. (tempus), I) der Zeitpunkt ... ... A) im allg.: bona et certa, Cic.: serena, Enn. fr.: clara, Verg.: certa, Cic.: liquida, Plaut.: liquidissima caeli, Lucr.: turbida, ...
praefātio , ōnis, f. (praefor), die Bevorwortung, ... ... Einführungsworte, Eingangsworte, a) im allg.: vocabula rustica aut externa, immo barbara etiam cum honoris praefatione ponenda, indem man »mit Erlaubnis, mit Respekt zu ...
virgineus , a, um (virgo), die Jungfrau betreffend, zur ... ... Verg.: urnae, der Danaïden, Prop.: volucres, die Harpyien, Ov.: ara, der Vesta heilig, Ov.: domus, Behausung der Vestalinnen, Mart.: ...
fertilitās , ātis, f. (fertilis), die Tragbarkeit, Fruchtbarkeit ... ... est umor, qui etc., Curt. – b) v. leb. Wesen, barbara, Asiens (d.i. der Morgenländerinnen) Fruchtbarkeit (ευτε ...
Hermagorās , ae, Akk. ān, m. (Ἑρμ ... ... aus Temnos in Äolis, Zeitgenosse des Augustus u. Tiberius, Schüler des Theodorus von Gadara, Quint. 3, 1, 18. – Dav. Hermagorēī , ōrum ...
Epicharmus , ī, m. (Επίχαρμ ... ... ), Schüler des Pythagoras, geboren auf der Insel Kos; er siedelte von da nach Megara und endlich nach Syrakus über (dah. Siculus zubenannt), Cic. Tusc. ...
cōnscientia , ae, f. (conscio), das Bewußtsein, ... ... Gewissensbisse, Cic. Rosc. Am. 67. – β) mit Adii.: praeclara, Cic.: recta, Cic.: bona, optima, Sen., Quint. u.a.: ...
comprehēnsibilis , e (comprehendo), erfaßbar, ergreifbar (Ggstz. ... ... (p. 5, 21 D.): m. Dat. (wem?), vestra praeclara scientia nulli hominum c., Augustin. op. imp. c. Iulian. 5, ...
Buchempfehlung
Der junge Vagabund Florin kann dem Grafen Schwarzenberg während einer Jagd das Leben retten und begleitet ihn als Gast auf sein Schloß. Dort lernt er Juliane, die Tochter des Grafen, kennen, die aber ist mit Eduard von Usingen verlobt. Ob das gut geht?
134 Seiten, 7.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro