Didyma , ōn, n. (Δίδυμα ... ... ;μεύς), der Didymeer, Apollo, Mela 1, 17, 1 (1. ... ... 956;ειον), das Heiligtum des Apollo von Didyma, das Didymeum, Curt. 7, 5 (23), 28.
Dīdius , a,um, ein römischer Geschlechtsname, adi,. didisch, lex, Macr. sat. 2, 13. § 6.
Didymae , ārum, f. (Δίδυμαι, Zwillinge), zwei kleine Inseln neben Syros, Ov. met. 7, 469.
dīditus , a, um, s. 2. dīdo.
Bendidīus , a, um (Βενδίδειος), zur Mondgöttin Bendis gehörig, bendidisch, templum, Liv. 38, 41, 1.
didintrio , īre, Naturlaut des Wiesels, Anthol. Lat. 762, 61 (233, 61).
blandidicus , a, um (blande u. dico), schmeichlerisch, schmeichelnd, Plaut. Poen. 138.
2. dīdo , dīdidī, dīditum, ere (dis u. do), eig. »auseinandertun ... ... , sich ausbreiten, cum diditur omnis in artus (cibus), Lucr.: diditur hic subito Troiana per agmina rumor, Verg.: calor diditus, Lucr.: tua terris didita fama, Verg.: didita per provincias fama, Tac. ...
prō-do , didī, ditum, ere, I) hervorgeben, ... ... cado, Ov.: Medusae squalentia prodidit ora, zeigte, Ov. – B) insbes.: 1) ... ... Acc. u. Infin., Tac. u. Liv.: multos deerrasse memoria prodidit, Colum.: quos natos ...
dē-dīsco , didicī, ere = ἀπομανθάνω, verlernen, sich ... ... . Infin., eloquentia loqui paene dediscit, Cic.: dedidici Latine loqui, Ov.: qui mori didicit, servire dedidicit, Sen.: aegre dediscis amare, Ov.: Ggstz. meditari ... ... b) insbes. = vergessen, dedidicit iam pace (im Fr.) ducem, Lucan. ...
... (sordidus), schmutzig, unflätig, I) eig.: per plateas trahi sordidissime, Lampr. Heliog. 33, 7. – II) übtr.: 1) niedrig, gemein, loqui, Plaut.: sordidius natus, Tac. dial – 2) niedrig, niederträchtig, unanständig, ...
dis-perdo , didī, ditum, ere, zugrunde richten, verderben, possessiones, Cic.: rem ... ... ., lenonem, Plaut.: tot ingenuos, matres familias, cives Romanos occīdit, arripuit, disperdidit, Vatin. in Cic. ep.: me mea disperdat nullo prohibente puella, ...
per-dīsco , didicī, ere, völlig-, gründlich-, gut lernen, auswendig lernen, Cic. u.a.: dictata, Cic. – Perf. perdidici, genau verstehen, m. folg. Infin., hominis speciem pingere, ...
... umeri, Hor.: rosea ista labella hibernā fiant candidiora nive, Catull.: brachia candidiora nive, Ov.: von der Pers. selbst ... ... 47. – β) zur Bezeichnung glücklicher Tage, lapide candidiore od. candidissimo calculo notare diem, Catull. 68, 148 u. ... ... , nihil simplicius, nihil candidius novi, Plin. ep.: ut est naturā candidissimus omnium magnorum ingeniorum aestimator ...
... venit obviam puer tuus: is mihi litteras reddidit, Cic.: is est, an non est? ist er's, oder ... ... er's nicht, Ter. – von der ersten und zweiten Person, credidi homini docto mandare: is lapidi mando, d.i. und ich usw ...
2. ē-do , didī, ditum, ere, I) ... ... Academia) praestantissimos in eloquentia viros edidit, hat aus sich hervorgehen sehen, Quint. – 2) von ... ... 335 sqq. ed. Hand), responsum oraculo editum, Liv.: Apollo oraculum edidit Spartam... perituram, Cic.: haec ex ...
ad-do , didī, ditum, ere, I) beitun, ... ... u. Plin. ep.: addidi stimulos nec lente ire passus sum, Sen. ep. – einer Pers ... ... etc., Suet. Cal. 40: quam ob rem in tuam sententiam non addidisti, uti etc.? warum ...
dē-do , didī, ditum, ere, hingeben = zu jmds. Verfügung, in jmds. Besitz ... ... noxios exposcentibus hostibus, Liv.: alci infamem iuvencum, Hor.: quem reum sententiis iudicum tradidisset, eum telis militum dedere, Cic. – m. dopp. Acc., alqm ...
ab-do , didī, ditum, ere, weggeben, -tun; dah. auf ... ... in der E. verborgen liegt (unentdeckt ist), Hor.: partes corporis contexit atque abdidit (natura), Cic. – poet., vultus et caput undis, Ov.: caput ...
in-do , didī, ditum, ere, I) (hin ... ... zB. hoc nomen indiderant, Tac., u. nomen (insulae) Cyzicus indidit, Mela: mit Genet. des Namens, omne igitur ... ... est, cui mundi caelique nomen indidimus, Mela: m. Dat. des Namens, propterea huic urbi ...
Buchempfehlung
Das kanonische Liederbuch der Chinesen entstand in seiner heutigen Textfassung in der Zeit zwischen dem 10. und dem 7. Jahrhundert v. Chr. Diese Ausgabe folgt der Übersetzung von Victor von Strauß.
298 Seiten, 15.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro