... similes (magnetae) lapides similiter ducunt, dissimiliter dissimiles, Varro LL.: ducere remos, rudern, Ov.: ... ... , fesseln, ergötzen, fabellarum auditione ducuntur, Cic.: quos ipsa pericula ducent, Lucan.: ducit uterque color, Prop. ... ... equidem ego fabulam fictamque rem esse ducebam, Liv.: quae mox usui fore ducebat, Sall.: si vectigalia ...
2. ē-dūco , dūxī, ductum, ere, I) herausziehen, -führen, ... ... Ter.: alqm bene et pudice, Ter.: eductus in contubernio legionum, Tac.: hic (pullus) ita eductus, Varro. – poet. v. Lebl., aura ...
... educatusque essem, Liv.: montes, apud quos erat educatus, Flor.: educatus in domo Periclis, Nep., in eadem domo, ... ... Quint. decl.: in matris sinu indulgentiaque educatus, Tac.: homo ingenuus liberaliterque educatus, Cic.: honeste educatus, Vitr.: in honesta familia institutus ...
ducto , āvī, ātum, āre (Intens. v. ... ... .: exercitum per saltuosa loca, Sall.: habena, quā ductabatur (equus), Amm.: duct. restim, s. cordāx. – 2) ... ... . – b) anführen, befehligen (altertümlich für duco), Sall.; vgl. Quint. ...
Edūca , ae, f. (edo), eine röm. Schutzgöttin der Kinber, denen sie die Nahrung angedeihen läßt (wie Potina u. Cuba das Trinken u. Liegen), Augustin. de civ. dei 4, 11 u. 34; 6, 9. – ...
ducis , s. dux a.E. /.
dē-dūco , dūxī, ductum, ere, I) von ... ... deduce ad militem, Ter.: deduci ad regem, Iustin.: deduci ad Eumenem, Nep.: deduci ... ... Cic.: haec ipsa sunt honorabilia assurgi, deduci, reduci, Cic.: ne deducendi sui causā populum de foro abduceret ...
ad-dūco , dūxī, ductum, ere, I) etw. heran-, ... ... .: u. non possum adduci, ut putem, od. non adducor, ut putem, Cic., non adducor, ut credam, Liv., adduci nequeo, quin existimem, Suet., eo ...
ab-dūco , dūxī, ductum, ere (gotisch af-tiuhan), jmd. ... ... , Cic., in servitutem, Liv.: hunc abduce, vinci, Ter.: abduce istum in malam crucem, ... ... in subitam cavernam considentis soli lapsus abducet, wird begraben, Sen.: abducti montes, die zurückgetretenen, ...
dī-dūco , dūxī, ductum, ere (dis u. duco), auseinanderziehen, d.i ... ... u. M. (Weißenb. deducere). – übtr., diducere animum in tam multiplex officium, ... ... cornua, Liv.: aciem in cornua, Liv.: eos diduci iussit, Tac.: diductis ordinibus, Tac. – b) ...
... ductu, Caes., Cic. u.a.: felicibus ductibus, Amm.: ductu, imperio, auspicio suo, Plaut.: alcis ductu imperioque, Curt.: suo ductu et imperio, Cic.: ductu auspicioque alcis, Fronto: alcis ductu auspiciisque, Vell.: se ad ductum Pompei applicare, Cic. – 2 ...
ductor , ōris, m. (duco), I) der Zieher = ... ... 1) im allg.: is qui scit ducere, qui est dux et ductor, Varro LL.: leonis, Lucr ... ... Carthaginiensium d., Liv.: classis, Ov.: Danaûm ductores, Lucr. – m. Dat. (für), ...
ductio , ōnis, f. (duco), I) das Ziehen, rudentium ductiones et reductiones (Zurücklassen), Vitr. 10, 13 (19), 6. ... ... . 8, 7, 1 sqq.: ductio fit ex flumine, Ulp. dig. 39, 3, 10. § ...
ducēnī , ae, a (Distrib. v. ducenti), ... ... u. Mart. – subst., ducēna, ae, m., die Würde eines ducenarius (als kaiserl. Beamten), w.s., spät. ICt. – / synk. Genet. ducenûm, Plin. 9, 4. Capit. Pertin. 2, ...
ductim , Adv. (duco), ziehend, zugweise (mit der Hippe), Ggstz. caesim, Col. 4, 25, 2. – prägn., in vollen Zügen (beim Trinken), Plaut. Curc. 109.
ducēna , ae, f., s. ducēnī.
ductum , ī, n., s. ductus a.E. /.
ex-dūco , s. 1. ēduco.
con-dūco , dūxī, ductum, ere, I) tr.: ... ... coquum, Plaut: praeceptores publice, Plin. ep.: conducta multitudo, Sall.: conductae operae, Cic.: qui conducti ... ... etiam rei publicae rationibus putem conducere, Cic.: quae saluti tuae conducere arbitror, Cic.: vinum maxime ...
cadūcus , a, um (cado), I) fallend, gefallen ... ... Veget.: morbus, die Fallsucht, Epilepsie, Apul. – subst. cadūca, ae, f., die ... ... = vergänglich, eitel, nichtig, res humanae fragiles caducaeque, Cic.: corpus caducum et infirmum, Cic.: brevis (von kurzer Dauer ...
Buchempfehlung
Als leichte Unterhaltung verhohlene Gesellschaftskritik
78 Seiten, 6.80 Euro
Buchempfehlung
1799 schreibt Novalis seinen Heinrich von Ofterdingen und schafft mit der blauen Blume, nach der der Jüngling sich sehnt, das Symbol einer der wirkungsmächtigsten Epochen unseres Kulturkreises. Ricarda Huch wird dazu viel später bemerken: »Die blaue Blume ist aber das, was jeder sucht, ohne es selbst zu wissen, nenne man es nun Gott, Ewigkeit oder Liebe.« Diese und fünf weitere große Erzählungen der Frühromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe ausgewählt.
396 Seiten, 19.80 Euro