ferito , āre (Frequ. v. fero), zu tragen pflegen, Solin. 56, 18.
Bērȳtos u. Bērȳtus , ī, f. ( ... ... – Dav.: A) Bērȳtius , a, um, berytisch, aus Berytus, vinum, Plin. 14, ... ... 2 Schenkl. ( wo Bērȳtĭus gemessen ist). – B) Bērȳtēnsis , e, ...
Erythēa (Erythīa), ae, f. (Ερύ ... ... (3. § 47). – Dav.: A) Erythēus (Erythīus), a, um, erythëisch, Sil. – ... ... . (Ερυθηΐς), aus Erythea, erythëisch, boves, praeda, ...
feritās , ātis, f. (ferus), die Wildheit, das ... ... Scythici soli, Ov.: des Mostes, eines Baumes, der Krauseminze, Plin.: feritatem exuere od. deponere, Ov.
cērītis , tidis, f. (κηριτις), der Wachsstein, der uns unbekannter Edelstein, Plin. 37, 153.
eritūdo , s. hēritūdo.
Bēritus , s. Bērȳtos.
cerītus , a, um, s. cerrītus.
... 953;ος), aus Erythrä (in Ionien), erythräisch, Sibylla, Varro u. Cic.: Erythraea terra, auch bl. Erythraea, ae, f. (ἡ ... ... , ōrum, m., die Einw. von Erythrä, die Erythräer, Liv.
imperito , āvī, ātum, āre (Intens. v. impero ... ... beherrschen, pro iure meo, Plaut.: si Nero imperitaret, Tac.: lubido imperitandi, Sall. – m. Dat., Pseudulo, ... ... , Flor.: equis, Hor.: Passiv unpers., quod superbe avareque crederent imperitatum victis esse, Liv.: quippe ...
imperītē , Adv. (imperitus), ungeschickt, einfältig, nec imp., Cic ... ... Cic.: pauca ex Gorgia Platonis imp. excerpta, Quint.: quid potuit dici imperitius, quam etc., Cic. Balb. 20: cum est illud imperitissime dictum de populis fundis, ibid. 27.
hēritūdo (ēritūdo), inis, f. (herus) = δεσποτεία, die Herrschaft, Gloss. Labb. – hingegen eritudo, servitudo, Paul. ex Fest. 83, 1.
erithacē , ēs, f. (εριθάκη), I) das Bienenharz, der Vorstoß, Varro r. r. 3, 16, 23. – II) das Bienenbrot, Plin. 11, 17.
1. erythros , a, on (ερυθρός), rot, rein lat. ruber, Plin. 21, 179 u.a.
eritheus , ī, m. (εριθεύς) = erithacus (w. s.), Avien. progn. 438.
Erythrās , ae, m., s. 2. erythraeus.
aperitio , s. apertio no. II, 1, b.
Caeritēs , s. Caere.
immeritō , s. im-meritus.
2. Erythros , s. 2. erythraeus.
Buchempfehlung
Ein lange zurückliegender Jagdunfall, zwei Brüder und eine verheiratete Frau irgendwo an der skandinavischen Nordseeküste. Aus diesen Zutaten entwirft Adolf Müllner einen Enthüllungsprozess, der ein Verbrechen aufklärt und am selben Tag sühnt. "Die Schuld", 1813 am Wiener Burgtheater uraufgeführt, war der große Durchbruch des Autors und verhalf schließlich dem ganzen Genre der Schicksalstragödie zu ungeheurer Popularität.
98 Seiten, 6.80 Euro