piātio , ōnis, f. (pio), die Versöhnung der Götter ... ... usw.), die Sühne, Lact. ad Stat. Theb. 4, 459: piatio est m. folg. Acc. u. Infin., es gilt als ...
piātor , ōris, m. (pio), der Sühner = der sühnende Priester, *Apul. flor. 15. p. 19, 4 Kr. od. p. 22, 14 Helm (nach Lipsius' Vermutung).
piātrīx , trīcis, f. (Femin. zu piator), die Sühnerin = sühnende Priesterin, Fest. p. 213, 23. – / Plaut. mil. 695 wird jetzt mit Studemund (im Hermes 1, 289 f.) plicatricem ...
apiātus , a, um (apium), I) mit Eppich abgekocht, aqua, Th. Prisc. 2, 2. – II) wie mit Eppichsamen getüpfelt, tüpfelig (vgl. franz. moucheté), mensa, Plin. 13, 97.
copiāta , ae, m. (κοπιάτης), der Totengräber, Cod. Theod. 7, 20, 12. § 2 u.a.
expiātio , ōnis, f. (expio), die Sühnung, ... ... . resp. 21. – Plur., expiationes et procurationes, Cic. de legg. 2, 34: funera atque expiationes, Macr. sat. 1, 16, 8: expiationes procurationesque prodigiorum, Sen. nat. qu. 2, 38, ...
expiātor , ōris, m. (expio), der Sühner, Eccl.: criminum, Anthol. Lat. 928, 71 R.
expiātus , ūs, m. (expio), die Sühnung, Sühne, Eccl.
expiātrīx , trīcis, f. (Femin. zu expiator), die Sühnerin = die sühnende Priesterin, Fest. 213 (a), 26.
inexpiātus , a, um (in u. expio), ungesühnt, ungetilgt, dedecus, Augustin. epist. 118, 2.
carfiathum , ī, n., eine vorzügliche Art Weihrauch, Plin. 12, 60.
ephippiātus , a, um (ephippium), auf einem gesattelten Pferde reitend, Caes. b. G. 4, 2, 5.
expiātōrius , a, um (expiator), sühnend, poenae, Augustin. de civ. dei 21, 13.
māne , subst. indecl. neutr. (zu altlat. mānus, ... ... Frühzeit, die Frühe, novum, Verg.: proprium nobis mane fiat, Sen.: ad ipsum mane, Hor.: multo mane, sehr früh, Cic ...
cupio , īvī od. iī, ītum, ere (vgl. altind. kúpyati »wallt auf, zürnt«), etw. begehren, nach etw. verlangen (das Verlangen hegen od. tragen, nach etw. gelüsten, ...
salūs , ūtis, f. (v. salvus, a, um), ... ... die Gesundheit, das Wohlbefinden, Ter.: cum salute eius fiat, ohne Schaden seiner Gesundheit, Ter.: medicinā ad salutem reducere, heilen, ...
ex-pio , āvī, ātum, āre, aussühnen, I) ... ... A) den Zorn der Gottheit durch eine Sühne versöhnen, besänftigen, expiatum est, quidquid ex foedere rupto irarum in nos caelestium fuit, Liv.: poenis ...
sapor , ōris, m. (sapio), I) der Geschmack ... ... u. bildl.: a) eig.: amarus, dulcis, Plin.: qui non sapore capiatur, Cic.: poma sapore tristi, Ov.: Plur., veteraria per sapores aetatesque ...
sopor , ōris, m. ( zu sopio, somnus), der ... ... sopor manus calvitur, Plaut.: iunci semine somnum allici, sed modum servandum, ne sopor fiat, Plin.: sopor alqm opprimit, Liv.: gravi sopore acquiescere, Curt.: velut ex ...
re-cēdo , cessī, cessum, ere, I) zurücktreten, zurückweichen ... ... ilico alter, ubi alter recessit, Cato fr.: Ad. Pone nos recede. Co. Fiat. Ad. Nos priores ibimus, Plaut.: r. hinc, r. huc, Plaut ...
Buchempfehlung
Camilla und Maria, zwei Schwestern, die unteschiedlicher kaum sein könnten; eine begnadete Violinistin und eine hemdsärmelige Gärtnerin. Als Alfred sich in Maria verliebt, weist diese ihn ab weil sie weiß, dass Camilla ihn liebt. Die Kunst und das bürgerliche Leben. Ein Gegensatz, der Stifter zeit seines Schaffens begleitet, künstlerisch wie lebensweltlich, und in dieser Allegorie erneuten Ausdruck findet.
114 Seiten, 6.80 Euro