spurcē , Adv. (spurcus), schweinisch, säuisch, unflätig, ... ... , 14. – bildl., aliquid spurce factum, Cornif. rhet. 1, 8: quin in illam miseram tam spurce, tam impie dixeris, Cic. Phil. 2, 99: spurcius nos quam ...
furceps , s. forceps.
trit , indecl., Naturlaut, bedeutet nach Charisius den Ton eines Furzes infolge des Genusses von Gerstengraupen, Naev. com. Coroll. XI (bei Charis. 239, 19).
cernuo , āre (cernuus) = κυβιστάω, sich nach vorn überschlagen, einen Purzelbaum schlagen, kopfüber stürzen, Varr. fr., Fronto u.a.: in flumen, Apul. – prägn. m. Acc., c. ora, kopfüber auf das Gesicht stürzen, ...
cernulus , a, um (cernuo), einen Purzelbaum schlagend, Apul. met. 9, 38 extr. Aetna 495; vgl. Gloss. ›cernulus, πεταυριστής‹.
spurcidicus , a, um (spurce u. dico), unflätig redend, unflätig, versus, Plaut. capt. prol. 56.
spurciloquium , iī, n. (spurce u. loquor), die unflätige Rede, Tert. de res. carn. 4 extr.
cernus , ī, m. (κέρνος), ... ... II) insbes. = κυβιστητήρ, der ein Rad od. einen Purzelbaum schlagende Gaukler, -Springer, Lucil. sat. 27, 34. 2. ...